ท่านประธานตัวร้ายกับยัยเฉิ่ม

4 เธอไม่ใช่คนเพ้อฝัน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แพรไหมก็ถึงกับชะงักไป ก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่กำลังกินอาหารอยู่ “ต่อให้จะเจอกัน แล้วยังไงล่ะ? ฉันกับเขาหย่ากันแล้ว!” แพรไหมกล่าว

ต่อให้เจอกัน เขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ

“พูดแบบนั้นก็ถูก แต่เธอไม่กังวลสักนิดเลยเหรอ?” วาวาถามด้วยความสงสัย

แพรไหมครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยท่าทีจริงจัง “ถ้าบอกว่าไม่กังวลเลย ก็คงจะโกหก แต่เวลาผ่านไปตั้งสามปีแล้ว บางทีเขาอาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้!” แพรไหมกล่าว

พวกเขาแต่งงานกันเพราะธุรกิจเท่านั้น ไม่มีความรัก ไม่มีการสานสัมพันธ์ใดๆ เขายิ่งไม่มีทางจำเธอได้

อีกอย่าง พชรเป็นเสือตัวพ่อ เขาคงจะจำได้แต่ผู้หญิงสวย ๆ เท่านั้น เธอคงเป็นเพียงฝันร้ายของเขา!

วาวาเคี้ยวปูในมืออย่างตั้งใจ “ถ้าเป็นเธอเมื่อสามปีก่อน ฉันเชื่อว่าเขาคงจำไม่ได้แน่ แต่ถ้าเป็นเธอตอนนี้…” วาวามองแพรไหมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเลศนัย

“ถ้าพชรเห็นเธอตอนนี้ ฉันพนันได้เลยว่าตอนนั้นเขาไม่มีทางหย่ากับเธอแน่!” วาวาพูดอย่างมั่นใจ

เมื่อได้ยินแบบนั้น แพรไหมจึงยกยิ้ม “แต่ยังไงเราก็หย่ากันแล้ว!”

มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว!

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ วาวาก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา “แพรไหม ฉันขอปรบมือให้เธอเลยจริงๆ เมื่อสามปีที่แล้ว เธอแต่งตัวเป็นมนุษย์ป้าอยู่เป็นปี ถ้าไม่นับเรื่องอื่น พชรก็เป็นถึงบุคคลสำคัญของเมืองนี้ เป็นหนุ่มในฝันของผู้หญิงหลายคน แต่เธอกลับไม่ชอบเขาเลยสักนิด แถมยังทำตัวให้เขารังเกียจอีก!” วาวากล่าว

“ก็เพราะฉันไม่ใช่คนเพ้อฝันไง ฉันรู้ดีว่าถ้าเข้าใกล้ไฟก็มีแต่จะเผาตัวเองตาย!” แพรไหมพูดขณะที่ตักข้าวเข้าปาก

เดิมที พชรแต่งงานกับเธอเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ ไม่มีความรู้สึกใดๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง อีกทั้งพชรเองก็เป็นคนเจ้าชู้ ถ้าเขาสนใจผู้หญิงคนไหน เขาไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่อยากตกเป็นเหยื่อของเขา เธอแค่ต้องรอให้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่อยจากไป

วาวาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ใคร ๆ ก็รู้ว่าพชรเจ้าชู้แค่ไหน ไม่มีใครสามารถเถียงเรื่องนี้ได้

จู่ ๆ วาวาก็นึกอะไรบางขึ้นมาได้ “นี่ แพรไหม ถ้าพชรรู้ว่าเธอหลอกเขาเมื่อสามปีก่อน เธอคิดว่าเขาจะทำยังไง?” วาวาถาม

แพรไหมชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ “ก็ตายน่ะสิ!”

วาวาได้ยินแบบนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้

“แล้วที่เธอไม่กลับมาตระกูลอำนวยกฤษไพศาล เพราะกลัวว่าพชรจะรู้หรือเปล่า?” วาวาถาม

แพรไหมส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก มีหลายเหตุผลที่ทำให้ฉันยังไม่อยากกลับไป!” แพรไหมกล่าว

วาวาพยักหน้าและไม่ได้ซักถามต่อ

ทั้งสองคนคุยกันมากมาย ราวกับมีเรื่องให้คุยไม่จบสิ้น

หลังจากทานอาหารเสร็จ วาวาก็ไปส่งแพรไหมที่บ้าน ก่อนจะกลับบ้านของตัวเอง

เมื่อแพรไหมกลับถึงที่พัก เธอก็อาบน้ำ และโทรหาที่ปรึกษาในลอนดอน ก่อนจะเข้านอน