ท่านประธานตัวร้ายกับยัยเฉิ่ม

9 ความรู้สึกคุ้นเคย

ไม่กล้า?

พชรยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หญิงสาวตรงหน้าของเขาดูอวดดีไม่น้อย เขามองไม่ออกเลยว่าเธอจะไม่กล้า

แต่นั่นยิ่งทำให้เขาสนใจเธอมากขึ้น

เมื่อเห็นรอยยิ้มของพชร ทำให้แพรไหมรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมา

เธอดูประหม่ามากไปหรือเปล่า?

แต่ท่าทางของพชรทำให้เธอทนไม่ไหวจริง ๆ นี่นา!

แพรไหมพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เธอมองไปที่พชร “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็หันหลังเตรียมเดินออกไปโดยไม่รอให้พชรอนุญาต

“เดี๋ยวก่อน!”

เสียงทุ้มนุ่มของพชรดังไล่หลัง ทำให้เธอต้องหยุดเดิน

แพรไหมรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย ทำไมต้องหยุดเดินด้วย? ควรจะเดินออกไปเลยแท้ ๆ

แต่ไม่รู้ทำไม เธอถึงไม่กล้าก้าวขาเดินต่อ

พชรลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างสูงโปร่งของเขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ

แพรไหมยังคงยืนอยู่ที่เดิม และพยายามแสดงออกว่าเธอปกติดี แต่ภายในใจกลับประหม่าเป็นอย่างมาก เธอนึกถึงภาพที่ได้กลับมาพบกับพชรนับพันครั้ง หมื่นครั้ง แต่ไม่เคยเลยคิดว่าจะเป็นแบบนี้ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ

ในขณะที่แพรไหมกำลังคิดฟุ้งซ่าน พชรก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างสูงโปรงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรของเขาราวกับบดบังตัวเธอมิด ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

พชรมองเธอ ดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อย เขาค่อย ๆ ก้มตัวลงมาใกล้เธอมากขึ้น

แพรไหมก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เธอชนเข้ากับกำแพง พชรใช้มือวางบนกำแพงขังเธอเอาไว้ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามา 

ท่าทาง สีหน้า และแววตาทำให้ชวนคิดไปไกล

“คุณ… คุณจะทำอะไร?” แพรไหมถาม เธอพยายามข่มใจให้นิ่ง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพชรในระยะใกล้ เธอก็รู้สึกประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

ถึงจะไม่ได้เจอกันมาสองปี แต่เขาก็ยังเหมือนเดิม!

เจ้าเสน่ห์และเจ้าชู้เหมือนเดิม!

เมื่อเห็นแพรไหมพูดจาติดขัด พชรจึงยกยิ้มอย่างพอใจ “คุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณล่ะ?”

แพรไหมไม่ตอบ พชรเป็นคนฉลาด หากพูดอะไรไปก็จะเข้าทางเขาหมด

เธอเลือกที่จะนิ่งไว้ “คุณพชรเข้ามาใกล้ฉันแบบนี้ อาจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้นะคะ”

เป็นผู้หญิงที่ฉลาดจริงๆ

รู้จักหาวิธีคลายความอึดอัดให้ตัวเอง

พชรไม่ได้ตอบอะไร แต่ก้มลงมองใบหน้าขาวใสของเธอ เขารู้สึกว่ามันคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

“แพรไหม…” พชรขมวดคิ้ว เขาเรียกชื่อเธอออกมาช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ เขามีท่าทางเหมือนกับว่าพยายามนึกอะไรบางอย่าง

แพรไหมมองเขา หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความกังวล เธอกลัวว่าเขาจะจำเธอได้

แต่สิ่งที่พชรพูดออกมาหลังจากนั้น ยิ่งทำให้แพรไหมตกใจมากกว่าเดิม

“ทำไมผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณ พวกเราเคยรู้จักกันหรือเปล่า?”

คำพูดนี้ทำให้แพรไหมชะงักไป เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี