เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็เตรียมตัวกลับ
ภูพิงค์จึงเดินไปหาพชรกับมินนี่
“ประธานพชร พวกคุณทานให้อร่อยนะครับ เราจะกลับแล้ว!” ภูพิงค์พูดขึ้น
ถึงแม้พชรจะนั่งเฉย ๆ แต่ออร่าและรังสีบางอย่างแผ่กระจายออกมาจากตัวเขาจนไม่อาจละสายตาได้
“ครับ!” พชรไม่ได้ลุกขึ้น เขาเพียงหลับตาลงเล็กน้อยแสดงการตอบรับ
จากนั้นมินนี่จึงไปมองพวกเขา “ประธานภูพิงค์ กำลังจะไปส่งแพรไหมเหรอคะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ภูพิงค์จึงหันไปมองแพรไหมก่อนพยักหน้า “ใช่ครับ”
มินนี่แอบยิ้มอย่างมีเลศนัย สายตาของเธอเต็มไปด้วยนัยยะบางอย่าง “ถ้าอย่างนั้น พวกเราไม่รบกวนพวกคุณแล้วค่ะ เดินทางปลอดภัยค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ภูพิงค์ตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะหันไปหาแพรไหม “ไปกันเถอะ!”
แพรไหมพยักหน้า แล้วเตรียมตัวจะหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อนครับ คุณแพรไหม” พชรพูดขึ้นด้วยท่าทางสบาย ๆ
เมื่อได้ยินดังนั้น แพรไหมจึงชะงักไป “มีอะไรเหรอคะ ท่านประธาน?”
“เ
