แพรไหมมัวแต่คิดถึงการลาออก จนลืมเรื่องนี้ไป
เธอยืนขมวดคิ้วมองพชร
“ว่าไง? คุณแพรไหมคิดดีแล้วใช่ไหม?” พชรถามกลับด้วยรอยยิ้ม
แพรไหมเปรียบเทียบระหว่างข้อดีข้อเสียของสองเรื่องนี้ เธอยังคงรู้สึกว่าตอนนี้การลาออกคงจะดีที่สุด
เธอพยักหน้า “ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายเองค่ะ”
คำตอบของเธอทำให้พชรประหลาดใจ
เขาหรี่ตาลงมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ค่าเสียหายคูณสอง ดูแล้วคุณแพรไหมคงจะมีเงินไม่น้อยเลยนะ”
“ค่าชดเชยในการละเมิดสัญญา ฉันพอจ่ายไหวอยู่ค่ะ” แพรไหมตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดก็ตาม
เงินเก็บที่สะสมมาหลายปี อาจจะหมดไปในพริบตา
“โอเค ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ว่าอะไร สิบล้านบาท เมื่อไหร่ที่คุณแพรไหมชำระแล้ว ผมก็จะอนุมัติให้คุณลาออกทันที”
อะไรนะ?
สิบล้าน!?
แพรไหมมองพชรด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ “สิบล้าน!?”
“ใช่ ทำไม คุณไม่ได้อ่านสัญญาตอนเซ็นชื่อเหรอ? นี่ผมยังไม่ได้นับค่าเสียหาย
