ตกกลางดึก จ้างตงหยางเสร็จจากหารือเรื่องการรบกับคนนอกด้านเขาก็รีบร้อนออกมาเช่นเดิม เพื่อมาหาจินเยว่
จินเยว่ที่ยังไม่นอนนางได้ยินเสียงงัดหน้าต่างด้วยความระแวงจึงถือเชิงเทียนเตรียมไว้ในมือ แต่ก่อนที่นางจะฟาดลงไปเสียงของจ้าวตงหยางก็ดังขึ้น
"เยว่เออร์ ข้าเอง"
นางถลึงตามองเขา เวลาปกติก็ไม่โผล่มา แต่มาทำลับๆล่อๆเช่นโจรผู้ร้ายไปได้
"ท่านทำตัวเช่นโจร" เมื่อรู้ว่านางยังคงหวาดกลัวเรื่องที่ถูกลักพาตัวอยู่จ้าวตงหยางก็กล่าวขอโทษพร้อมทั้งดึงนางเข้ามากอดปลอบ
จินเยว่ดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเขา ก่อนจะบอกให้เขานั่งลงเพื่อพูดคุยกันดีดี แต่มีหรือที่คนอย่างตงหยางจะฟัง เขาดึงนางให้นั่งลงบนตักของเขาแทน
"ยังเจ็บอยู่หรือไม่" เขาเกยคางกับไหล่มลของนาง พร้อมทั้งเล่นกับมือเล็กๆไปด้วย
จินเยว่มองค้อนเขาแทนคำตอบ
"ท่านมาทำไมเวลานี้"
"นอนไม่หลับอยากกอดเจ้า" คนหน้าหนาพูดอย่างตรงไปตรงมา จินเยว่กลอกตาเพราะหาคำพูดมาด่
