“กลับมาแล้วรึ เร็วยิ่งนัก” นางหันมามองหลี่เฉียงที่ยามนี้เกยคางอยู่ที่ไหล่ของนาง
“ไม่เร็วแล้ว ข้าแวะไปคุยเรื่องสุรากับอาอวี้มาตั้งนานสองนาน พักก่อนดีหรือไม่” เขารวบมือนางมากุมไว้
“อืม” หว่านหนิงลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ นางจึงได้รู้ว่ายามนี้เกือบจะได้เวลาเข้าครัวทำมื้อเย็นเสียแล้ว
“เสี่ยวหู่เล่า” นางมองหาเสี่ยวหู่ แม้แต่มื้อกลางวันนางก็หลงลืมไปจนสิ้น
“ขึ้นไปบนเขาเจ้าค่ะ” เสี่ยวหู่ที่ไม่อยากกวนหว่านหนิงตอนมื้อกลางวัน มันจึงขึ้นเขาไปหาเนื้อกินแทน
หลังจากที่มีน้ำผึ้งของเซียงเซียง หลี่เฉียงเจ้าคนหน้าหนาก็นำไปเก็บไว้ให้ห้องทันที ทั้งยังออดอ้อนให้หว่านหนิงนางปลอบโยนเขายามค่ำคืนเสียทุกคืนไป
ผ้าปักฉากกั้นขององค์ชายสาม หว่านหนิงนางใช้เวลาปักเพียงแค่ห้าวันเท่านั้น แม้จะมีขนาดใหญ่กว่าของท่านเจ้าเมืองถึงสามเท่า
“ข้าอยากไปเจียงหนานเสียแล้วสิ” หลี่เฉียงมองภาพปักท้องทะเลของหว่านหนิงแล้วเอ่ยออกมา
เขาอย
