บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบเชียบ มีแค่เสียงช้อนกระทบชามข้าวต้มบางครั้ง ทำเอาเจินที่นั่งตรงข้ามเฮียเสือหรี่ตามองเขาอย่างไม่พอใจ
คนอะไรทำหน้าเหมือนกินรังแตนตลอดเวลา
คิ้วขมวดกันจนจะเป็นโบผูกกล่องของขวัญอยู่แล้ว
เจินวางช้อนในมือลง ก่อนจะเท้าแขนลงบนโต๊ะ สายตาจดจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยสีหน้าน้อยใจ
“เวลาคนเขาใจดีทำกับข้าวให้ เฮียควรจะขอบคุณหรือเอ่ยชมบ้างก็ดีนะคะ คนทำเขาจะได้มีกำลังใจ” เธอแสร้งเปรยสะกิดต่อมความรู้สึกอีกฝ่าย
วันหยุดทั้งทีเธอจะนอนตื่นสายก็ยังได้ แต่ยอมแหกขี้ตาตื่นมานั่งทำข้าวเช้าให้ เพียงเพราะอยากให้คนเมาตื่นมาทานของร้อนแก้แฮงก์
คำขอบคุณสักคำก็ไม่มี
ถึงจะกินไม่หยุดแต่ก็ไม่ชมสักทีว่าอร่อย
“ไม่ได้ขอ”
“เฮียเสือ”
ผู้ชายที่ปากร้ายขนาดนี้เป็นของใครคะ
เจินที่แอบคิดอยู่ในใจขบฟันแน่น พลางระบายลมหายใจใส่เชิงแง่งอน ถึงอย่างนั้นคนความรู้สึกช้าก็คงไม่รู้อยู่ดีว่าถูกงอน
ไม่ไ
