ร่างบางพลันตัวแข็งทื่อ ยามได้ยินชื่อคนรักเก่าหลุดออกมาจากปากคนเมา เอาแต่พร่ำเพ้อถึงรักสิบปีที่จบลง ไม่ต้องเดาก็รู้ที่เมาเหมือนหมากลับมาแบบนี้เพราะอะไร
รางวัลคนซื่อสัตย์คือการถูกนอกใจ..
คนที่ตั้งใจรักส่วนใหญ่ก็มักจะลืมรักตัวเอง
“เจินไม่ใช่พี่ยาหยี” เธอกดเสียงต่ำในลำคอ นัยน์ตาคู่สวยฉายชัดถึงความไม่พอใจ ยกมือขึ้นผลักดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง แต่ก็สู้แรงชายฉกรรจ์ที่มีมากกว่าไม่ได้อยู่ดี
“ยาหยี..”
“.....”
“เสือ.. คิดถึง”
หัวใจดวงน้อยชาวาบ ราวกับถูกของแข็งฟาดเข้าใบหน้าอย่างจัง เผลอกัดริมฝีปากล่างแน่นจนมันห้อเลือด
เพ้อถึงคนเก่าไม่พอ
ยังมีหน้ามาบอกคิดถึงให้ได้ยินอีก
“บอกว่าไม่ใช่ยาหยีไงคะ”
“อือ”
“คนบ้าปล่อยเจินเดี๋ยวนี้นะ”
คนตัวเล็กพยายามดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแกร่ง แต่เฮียเสือคงเข้าใจไปแล้วว่าเธอคือยาหยี ถึงได้กอดกระชับแน่นราวกับกลัวว่าเธอคนนั้นจะหายไป
เธอที่ไม่ใช่เจิน แต่เป็นยาหยีต่างห
