เจ้าของร่างสูงแบกกระเป๋าเดินทางสีชมพูขึ้นข้างบน ห้องว่างชั้นสองถูกยกให้ยาหยีเป็นการชั่วคราว เนื่องจากห้องรับแขกถูกใช้เป็นห้องของเจินแล้ว
ร่างเพรียวบางเดินตัวลีบเข้าไปข้างใน พลางใช้มือถูปลายจมูกที่ขึ้นสีแดง ผลจากอาการแพ้ฝุ่นละอองในห้อง
“เรามารบกวนเสือหรือเปล่าเนี่ย” เธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าติดเกรงใจ สายตามองร่างสูงที่เปิดม่านกับระเบียงไล่ฝุ่นให้
“ไม่หรอก อย่าคิดมากดิ”
“จะไม่ให้คิดมากได้ยังไง”
ยาหยีหลุบตามองมือที่บีบเข้ามากันแน่น ในน้ำเสียงสั่นประหม่าที่จะพูดจาหรือสบตาเวลาสนทนา
ในเมื่ออดีตที่ทำไว้ยังตอกย้ำว่าเธอทิ้งเขาไป
ทิ้งคนที่เคียงข้างกันมาสิบปีได้ลง..
“สิ่งที่เราทำกับเสือมันไม่น่าให้อภัยเลยนี่ แต่พอเราเดือดร้อนเสือกลับยื่นมือเข้ามาช่วยแบบไม่คิด มันไม่น่าละอายใจไปหน่อยเหรอ”
หญิงสาวเริ่มระบายความในใจ สีหน้าคล้ายคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ทำเอาเฮียเสือขยับปลายเท้าหันกลับมามอง
ในนัยน์ตาส
