พอรู้ว่าวันนี้เฮียเสือกำลังจะกลับ เจินก็มานั่งดักรอที่ศาลาไม้หน้าไร่สุรารักษ์ตั้งแต่เช้า เมื่อวานเขาส่งข้อความมาบอกว่าบินกลับไฟล์ตแปดโมงเช้า
เจ้าของใบหน้าน่ารักก็มานั่งรอตั้งแต่แปดโมง จนตอนนี้ผ่านไปแล้วสองชั่วโมงกว่า แต่ยังไร้วี่แววรถเจ้าของไร่อยู่เลย
ข้อความที่ทักไปก็ยังไม่ตอบ
ทำคนตั้งใจรอพะว้าพะวงไปหมด
“น้องเจิน” เสียงคุ้นหูดังแว่วมาแต่ไกล ก่อนจะปรากฏเจ้าของร่างที่วิ่งโบกมือทักทายกัน
“พี่ด้วงเดี๋ยวก็หอบอีกหรอก”
“มานั่งรอพ่อเลี้ยงเสือเหรอครับ”
ด้วงวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ พลางหอบหายใจหนักแล้วชะเง้อมองหารถพ่อเลี้ยงเสือไปด้วย
“ใช่ค่ะ เฮียบอกว่าไฟล์ตบินแปดโมงเช้า แต่นี่จวนจะสิบเอ็ดโมงแล้วแต่ยังไม่มาเลย ปกติกรุงเทพมานี่มันชั่วโมงนิด ๆ เองไม่ใช่เหรอคะพี่ด้วง” เธอสาธยายยาวเหยียดเหมือนเก็บกด นั่งรอจนตะกริวกินก้นกบแล้วแต่เฮียเสือก็ยังไม่โผล่มาอีก
“นั่นสิ ทำไมพ่อเลี้ยงเสือยังไม่ถึงอีก น้
