ร่างสูงยืนนิ่งงันคล้ายว่าสติหลุดไปชั่วขณะ หูอื้อตาพร่ามัวกับประโยคที่ยังดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาท ม่านน้ำตาเอ่อรื้นคลอเบ้าจนกระบอกตาร้อนผ่าวไปหมด
ถ้าไม่มีเจินเขาจะรักยาหยีโดยไม่ลังเลงั้นหรือ..
ดวงตาคู่คมแดงก่ำ ส่ายตาไปมาคล้ายว่ากำลังสับสน มวลความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้ามาในอกให้ปวดหน่วง จนสมองมึนเบลอไปชั่วขณะเมื่ออีกคนกำลังจะไป
‘มึงไม่เห็นเหรอว่าน้องมันร้องไห้หนักขนาดไหน’
‘อยู่กับมึงเดี๋ยวได้ช้ำตายคามือพอดี’
‘ถนอมไม่เป็นก็ไม่ต้องดูแล’
เจ้าของใบหน้าคมคายส่ายหน้าไปมา คำตอบที่ฉายชัดในเวลานี้คือเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เจินไป ความกลัวในใจเขามันบอกหากปล่อยไปจะไม่มีวันได้จับมือคู่นี้อีก
กระทั่งเสียงปิดกระเป๋าดังขึ้น สติของเฮียเสือก็ประกอบเข้าที่ เขากะพริบตาไล่หยาดน้ำตาให้เลือนหาย ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างแนบแน่น
“เฮียเสือปล่อยเจิน” คนตัวเล็กในอ้อมแขนใช้มือยันอกเขาให้ผละออก ทั้งดีดดิ้นแล
