“ร้องไห้.. หมายความว่าไงเจิน”
เฮียเสือชะงักงันพลันมุ่นคิ้ว เมื่อไล่เรียงเหตุการณ์ก่อนหน้า แล้วเพิ่งรู้ว่าทิ้งให้เธอนั่งร้องไห้คนเดียวโดยที่เขาไม่รู้เลย
ระหว่างที่เฮียเสือปล่อยทิ้งเธอให้ร้องไห้เพียงลำพัง เจินใช้ความเจ็บนี้เพื่อทำให้ตัวเองจดจำ หวังว่าสักวันจะจากไปโดยไม่รู้สึกติดค้างอะไรในใจอีก
อย่างน้อยก็รู้สึกว่ารักไปเต็มที่แล้ว..
“เธอร้องไห้เหรอ” คนตัวสูงขยับฝีเท้าเข้าไปหา แต่อีกฝ่ายกลับถอยหลังเหมือนไม่อยากใกล้กัน
ใจดวงโตเจ็บแปลบที่เห็นท่าทีห่างเหิน แต่อารมณ์ยังคุกรุ่นจากการที่เธอหนีหน้าหายไปโดยไม่บอกกัน
หากเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง
เอาแต่ใจแบบนี้จะไปกันรอดได้ไง
“เจินตอบเฮีย” เขาเค้นเสียงแข็งหลังอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ
“รู้แล้วจะทำอะไรได้ มันผ่านไปแล้วนี่คะ” เธอตัดพ้อด้วยสีหน้าที่เปื้อนยิ้มอันฝืดเคือง จนใจเท่ากำปั้นปวดแปลบไปทั้งอก
ตอนที่ต้องการให้กอดหรืออยากให้ปลอบกัน ช่วงเวลานั้นเขาเอา
