“อ้า... พอ... พี่ตะวัน... พอ...”
เสียงหวานกระเส่าห้ามอย่างหมดเรี่ยวแรง กลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่หยุด ทว่าเขาที่เคลื่อนขึ้นมาประจันหน้ากลับทำให้หล่อนต้องหลุบสายตาไปทางอื่น แต่ก็ไม่ทัน
“อื้อ...”
เพราะจูบรสชาติใหม่จ้วงแทงมาในอุ้งปาก ที่หล่อนทำได้คงมีแค่คล้องแขนรอบลำคอและรอรับจูบร้อนๆ อย่างอ่อนแรง ทว่าไม่นานความเจ็บก็มาเยือน
“อื้อ! เจ็บ! พี่ตะวัน... ฮันวอลเจ็บ! อื้อ...”
ความยิ่งใหญ่ที่สอดแทรกอยู่กึ่งกลางระหว่างขาทำให้ฮันวอลตาโต ฝ่ามือดันแผงอกแกร่งให้เขาหยุดแทรกใส่ แต่ภาพที่เห็นซ้อนก็มีแต่เสียงครวญคราง
“เดี๋ยวมันจะดีขึ้น”
ใช่... มันจะจริงอย่างที่เขาบอกเพราะใบหน้าซาบซ่านไปด้วยความสุขนั้นไม่มีความเจ็บปวดเจือปนเลย
“แป๊บเดียวนะครับ”
และเสียงทุ้มจากเขาก็ทำให้หล่อนพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ก่อนจะหลับตารอคอยให้ความยิ่งใหญ่สอดใส่เข้ามาจนสุด จากนิดเพิ่มเป็นมาก จากมากเพิ่มเป็นสุด และจากกดนิ่งก็เป็น
