ภาพตะวันมองสบดวงตากลมโตฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่ปรือขึ้นมองเขา พร้อมสั่นสะอื้นไม่หยุด เขาจะจูบซับรอยสะอื้นให้หล่อนเอง จะให้สัมผัสจากเขาตอกย้ำว่าเราจะช่วยกันแก้ไขทุกอย่างไปด้วยกัน
“เราจะช่วยกันแก้ไข เชื่อพี่”
แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัส เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกจากด้านนอก ก็ทำให้ดวงตาคมเข้มตวัดมองก่อนจะมองฮันวอลที่หน้าตาตื่นส่ายใบหน้าไปมาบอกเขาว่าอย่าเปิด แต่เวลานี้เขาต้องการตัวช่วย และพ่อต้องช่วยเขาได้แน่
“พี่ตะวัน ไม่เอานะคะ! อย่าเปิดนะคะ!”
ร่างเปล่าเปลือยก้าวลงจากเตียง ก้มคว้าเอาเสื้อที่พื้นขึ้นมาปกปิดท่อนล่าง ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู ไม่ได้หยุดตามเสียงห้ามสั่นๆ นั้น
และแค่ประตูเปิดออก
ดวงตาคมเข้มจ้องสบสายตากับพ่อที่ยืนอยู่หน้าห้องก่อนจะชะงักไปเล็กๆ เพราะพ่อไม่ได้มาคนเดียว และคนที่เยี่ยมหน้าเข้ามาก็ทำให้ฮันวอลยิ่งสั่นสะอื้น
เสียงดนตรีล้านนาขับขานอย่างแผ่วเบาอยู่กึ่งกล
