Ep 8 แค่มาคืนของ
1233 คำ
Ep 8 แค่มาคืนของ
ยังถือว่าเป็นโชคดีของจิ๋วน้อยที่คณะของเธอไม่มีใครสนใจใครเท่าไหร่ 9 ใน 10 คนขนาดกินข้าวยังเปิดหนังสืออ่าน ทำให้วันนี้เธอเลยไม่ได้ตกเป็นขี้ปากใคร พอช่วงพอเธอกับเพื่อนก็รีบวิ่งลงมาที่โรงอาหารคณะ ดิสนีย์ทำหน้าที่เฝ้าโต๊ะกับกระเป๋า เพ้ยเพ้ย ยิปโซไปซื้อข้าว ส่วนจิน้อยไปต่อคิวซื้อชาไข่มุก เสียงคนเริ่มพูดคุยกันดังจนเกินปกติจิถึงกับต้องเงยหน้ามองว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างสูงของคนที่เริ่มจะคุ้นเคยเดินมาพร้อมกับเพื่อนของเขาแบบครบองค์เทพ คนหล่อในช็อปสีเทาดำกลางโรงอาหารคณะแพทย์เกิดขึ้นให้เห็นไม่บ่อย เรียกว่าถ้ามีก็อาจจะแค่คนเดียวมาธุระไม่ก็มารับแฟน แต่ไอ้โผล่มา 4 แล้วเป็นคนที่ใครเห็นก็ต้องหยุดมองคงมีครั้งนี้ครั้งแรก
"เธอลืมของ"
"อ๋อ...ขะ ขอบคุณค่ะ"
4 หนุ่มกับจิน้อยยืนอยู่ท่ามกลางนักศึกษาคนอื่นที่ยืนแหวกทางให้พวกเขา จิไม่สามารถทนกับสายตาของคนรอบข้างได้เหมือนพวกเขา เธอกำลังจะเอ่ยขอตัวแต่เสียงสวรรค์ของคุณป้าขายน้ำก็ดังทักขึ้นมาว่าเสร็จแล้ว เธอสแกนจ่ายไปก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้วเลยรีบยื่นมือไปรับน้ำ 4 แก้วแล้วก้มหัวเล็กน้อย สาวเท้าอย่างไวให้ออกไปจากที่ตรงนี้
"มึง...."
"อย่าเพิ่งถาม"
"ไม่ได้จะถาม"
"งั้นก็กิน"
"เออ..."
เสียงดิสนีย์ขาดหายไปพร้อมที่เพ้ยเพ้ยและยิปโซผลัดกันเอามือเขย่ากันไปมา จิน้อยที่เห็นแบบนั้นเลยต้องละสายตาจากจานข้าวขาหมูแล้วมองตามเพื่อน ภาพเดิมยังตามมาหลอกหลอนชายหนุ่มทั้ง 4 มายืนที่โต๊ะเหมือนรอให้ใครสักคนในกลุ่มเชิญพวกเขานั่งสักที เป็นดิสนีย์ที่ทนไม่ไหวเลยเอ่ยปากชวนให้ทั้ง 4 นั่งลง ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าพวกเขามาทำไม
"รุ่นพี่นั่งก่อนไหมคะ..."
"ขอบคุณครับ"
สิ้นเสียงขอบคุณครับของเจเจ เพ้ยเพ้ยกับยิปโซก็เด้งตัวขึ้นขยับไปนั่งฝั่งเดียวกับดิสนี่ย์และจิทันที จานข้าวถูกดึงตามที่หลังอย่างหน้าอายถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นใครจะมาสนจานข้าวกันล่ะ ไม่ต้องกินก็อิ่มไปทั้งวันแล้วถ้าได้มานั่งมองผู้หญิงหล่อแบบฟ้าประทานขนาดนี้ ทั้งหมดมองหน้ากันไปมาจนเจเจถอนหายใจ
"พี่ไม่เคยกินข้าวที่นี่เลย...อร่อยไหม?"
"ก็ดีนะคะ"
"น้องชื่อไรครับพี่ชื่อเจเจ นี่โซ่ นั่นต้นกล้า และทิมมี่"
"ดิสนี่ย์ค่ะ นี่จิ นั่นเพ้ยเพ้ย โน่นยิปโซ่"
"คือพอดีจิทำของหล่นพวกพี่เลยเอามาคืน"
"อ่า...หล่น-บ่อย-เนอะ"
คำพูดของดิสนี่ย์ทำเองหลายคนถึงกับขำ ยกเว้นจิน้อยที่ตอนนี้นั่งเกร็งมือไปหมด ก็แค่เพาเวอร์แบงค์อันเดียวไม่เห็นต้องเอามาคืนถึงที่นี่เวลานี้สักหน่อย เธอก้มหน้าพูดงุบงิบ ๆ โดยไม่ออกเสียง
"ว่าแต่น่ารักแบบนี้มีคงมีคนอยากให้รักษากันเยอะเลยสิ"
"คิคิ..."
"ทำไมอ่ะพี่พูดไรผิดว่าที่คุณหมอ"
"เราเรียน...เออ"
"หืม"
"Vet ค่ะ"
"อ่า...หมอหมาซะงั้น"
เจเจยังคงเป็นคนสร้างบทสนธนากับดิสนี่ย์เพื่อให้บรรยายกาศไม่เงียบและตึงเครียด เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนตัวดีถึงอยากจะมาที่นี่ นั่งกันอยู่ที่ห้องดี ๆ ทิมมี่ก็บอกจะไปคณะแพทย์ แล้วก็เดินออกมาเลยไอ้พวกเขาก็อยากรู้เลยเดินตามมาติด ๆ พอเห็นว่าเพื่อนล้วงเอาก้อนเพาเวอร์แบงค์ออกจากกระเป๋ากางเกงส่งให้สาวน้อยจิ เพียงเท่านั้นเรื่องอื่นก็ไม่ต้องสืบแล้ว ถามมากก็ไม่ได้คำตอบสู้เฝ้าดูแบบติดขอบสนามแบบนี้แหละสนุกดี อันนี้เจเจคิดเองเขาไม่รู็ว่าโซ่กับต้นกล้าคิดแบบเขาไหม แต่ดูจากที่ไม่มีใครลุกหนีไปเขาของเหมาว่าเพื่อนอีก 2 คนก็เห็นควรกับความคิดเขา
"กินสิ"
"แล้วพี่ไม่กลับไปคณะล่ะ"
"ทำไม?"
"เอ้า"
จิน้อยเผลอตัวส่งเสียงดังใส่คนพี่ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเขามองไปที่แก้วชาไข่มุกไซซ์ XXL ที่มีท็อปปิ้งหลากหลายชนิดอยู่ในนั้น อาจเพราะอยู่ด้วยกันมาแล้วทั้งเมื่อวานตอนเย็น กับ ตอนเช้า จะเรียกว่าโดนละลายพฤติกรรมก็ว่าได้ จิน้อยลืมตัวหยิบแก้วของตัวเองยื่นส่งไปให้ทิมมี่ จนไม่สังเกตว่าทุกคนที่นั่งอยู่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"พี่จะชิมก็ได้...อ่ะ"
"ฮึ"
"จ่ายคืนด้วย 95 บาท"
"ไว้ตอนเย็น"
ทิมมี่รับแก้วชาไข่มุกของจิมาแล้วก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เพื่อนทั้ง 3 รู้ว่านี่คือการบอกว่าได้เวลาเลิกเล่นสนุกแล้ว ทั้งหมดลุกขึ้นพากันเดินออกไปทางเดิมที่พวกเขาเดินมา ยังคงมีแต่เจเจที่ยิ้มหวานโบกมือลาทุกคนที่โต๊ะ แถมยังยิ้มให้กับนักศึกษาคนอื่นที่แอบเฝ้ามองมาที่พวกเขาอีกด้วย ส่วนยิปโซได้แต่กลอกตามองบนใส่เธอไม่ชอบคนเจ้าชู้ หลังจากทั้ง 4 เดินพ้นไปจากโรงอาหาร จิน้อยก็ถึงคราวต้องตอบคำถามที่เพื่อนยิงใส่ไม่ยั้ง ข้อแรกเลยคือไปลืมไอ้ก้อนเพาเอวร์แบงค์ไว้ที่ไหน แล้วทำไมคนที่เก็บมาคืนเป็นรุ่นพี่ทิมมี่ และที่สำคัญที่สุดเขารู้ได้ยังไงว่าเป็นของจิ
"กินข้าวก่อนน๊าเพื่อนที่รัก"
"ไม่/ไม่/ไม่"
"เย็นนี้เดี๋ยวเล่า...สัญญา"
"ร้านปังสังขยาหน้าคอนโด"
"ดีล"
ทิมมี่ดูเหมือนที่ตอนนี้เขาจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าตอนที่จิน้อยลงรถไปแล้วทำเหมือนไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอมากับเขา ต้องขอบคุณไอ้ก้อนสี่เหลี่ยมที่เธอน่าจะทำหล่นตอนหาของในกระเป๋าผ้าใบโต ก็ของในนั้นมันเยอะเสียเหลือเกินนี่ ทั้งหนังสือ ทั้งไอแพด หูฟังแบบครอบและก็อะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้ เขาลองเหลือบมองเข้าไปดูยังรู้สึกว่าลำบากมากถ้าต้องหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าใบนั้น
[ นายอารมณ์ดีขึ้นแล้วกูรู้สึกได้ ]
[ ก็ดี...ไม่งั้นก็คงอาจจะมีใครได้ตายฟรี ]
[ 1 ในเราแหละจะเป็นใคร ]
[ ... ]
คีย์บอกแบล็กก่อนจะเดินตามผู้เป็นนายเข้าคลาสเรียนช่วงบ่าย อีกไม่กี่อาทิตย์พวกเขาคงจะมาที่นี่น้อยลง เพราะเหลือวิชาเรียนอีกไม่มากฝึกงานก็เสร็จไปตั้งแต่ ปี 3 แล้วระดับนี้จะไม่ฝึกก็ยังได้งานการที่มีก็ท่วมหัว แค่ไม่อยากให้พวกลูกคนรวยบ้านอื่นทำตามว่ามีเงินแล้วจะไปสนใจทำไมกับการฝึกงาน
- ผู้เขียน
