เสน่หาหวนคืน

อุรัสยายิ้มเรียบๆ ในตอนที่จ้องมองคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ซึ่งหลังจากนี้ระหว่างเธอกับเขาก็จะเป็นเพียง ‘อดีต’ ระหว่างกันเท่านั้น หญิงสาวมองสีหน้าเรียบเฉยของเขาแล้วก็พลันรู้สึกฝาดเฝื่อนในอก ทั้งๆ ที่บอกตนเองแล้วว่ามันไม่มีอะไร สักวันหนึ่งเธอกับพยัคฆ์ก็ต้องมาถึงจุดนี้ ...หย่า อุรัสยาเองแรกเริ่มก็ไม่ได้เต็มใจจะแต่งงานกับเขา ถ้าไม่เป็นเพราะการแต่งงานจะทำให้เธอกับแม่ได้หลุดพ้นจากบ้านหลังนั้น เธอก็ไม่ต้องแต่งงานกับคนที่เกลียดขี้หน้าเธอมากถึงขนาดนี้ จำได้อยู่เสมอเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นในตอนที่เขาด่าว่าเธอทำลายชีวิตเขาที่ยอมตอบตกลงแต่งงาน ทั้งๆ ที่เขา ‘ขอร้อง’ ให้เธอปฏิเสธ แต่ถึงอย่างนั้นสุดท้ายแม่ก็มีชีวิตอยู่ต่อได้เพียงปีเดียว เมื่อท่านจากไปแล้วอุรัสยาก็ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่จะต้องอยู่ร่วมกับพยัคฆ์อีก พอๆ กับที่ตัวเขาเองก็บรรลุข้อตกลงทุกอย่างได้แล้ว วันนี้จึงเป็นวันที่เธอและเขาตกลงใจที่จะหย่าขาดจากกัน ทว่าถึงอย่างนั้น ช่วงเวลาหนึ่งปีที่อยู่ร่วมกับเขา ก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปโดยเฉพาะความรู้สึกของเธอเอง อุรัสยาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เธอไม่ได้รู้สึกดีที่จะได้ ‘หย่า’ อย่างที่คิด และไม่ได้รู้สึกดีเลยที่จะต้องไปจากที่นี่หลังจากที่แม่ตายความรู้สึกที่เธอเคยคิดว่าตนเองจะจัดการมันได้ก็ไม่เคยทำได้จริงอย่างที่คิด เพราะสุดท้ายเธอก็ ‘เผลอใจ’ ให้เขาอยู่ดี พูดแล้วเหมือนใจง่ายเพียงเพราะเขาทำดีกับเธอเพียงแค่เล็กน้อยเธอก็ห้ามใจตัวเองให้คิดไปไกลไม่ได้ เหมือนหวนหาอดีต ‘พี่เสือ’ ที่พยายามจะมองหาในตัวเขา และหวังว่าเขาจะจำอะไรได้บ้างและอาจจะเปลี่ยนใจในสักวันหนึ่ง แต่นั่นแหละ เธอจะอยู่ได้ยังไง ในเมื่อตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเธอและพยัคฆ์ก็ไม่เคยต้อนรับเธอในชีวิตเขาสักนิด ที่เขายอมแต่งงานกับเธอก็เป็นเพราะแม่ของเขา ตอนนี้ทุกเหตุผลที่ทำให้เธอต้องอยู่กับเขาก็หมดไปแล้ว ต่อให้แรกเริ่มกับตอนนี้ความรู้สึกของเธอจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเธอก็ต้องปล่อยมือจากเขาไปอยู่ดี ขณะนี้เธอกับพยัคฆ์กำลังนั่งอยู่หน้าร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งหน้าที่ว่าการอำเภอ หญิงสาวมองคนตัวสูงใหญ่ขี้ร้อนที่นั่งเหงื่อท่วมทว่ากลับดูนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร ส่วนใหญ่เวลานี้เขาก็เอาแต่กดมือถือหรือไม่ก็สลับโทรศัพท์สั่งงานกับลูกน้องที่ติดต่อเข้ามาเรื่อยๆ และบางครั้ง...แน่ละ คนที่เขาคุยด้วยก็มักจะเป็น ‘คนคนนั้น’ ที่เฝ้ารอวันที่เขาจะเป็นอิสระอยู่ทุกวัน “กินเสร็จหรือยัง” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเอ่ยถามเธอเสียงห้วนสั้น น้ำเสียงของเขามีเค้าของความหงุดหงิดที่ต้องมานั่งร้อนอยู่ตรงนี้ เห็นได้จากไรผมที่เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใสผุดพราว ทำให้คนที่ตื่นสายอย่างเธอจนไม่มีเวลากินอาหารเช้ากระทั่งเขาทนเห็นเธอหน้าซีดเซียวไม่ไหว เลยอนุเคราะห์มอบความเห็นใจนิดหน่อยให้ด้วยการลากเธอให้มานั่งหาอะไรกินรองท้องที่ร้านกาแฟนี้ก่อน “คะ” อุรัสยาซึ่งฟังไม่ทันว่าชายหนุ่มเอ่ยอะไรเพราะมัวแต่ก้มหน้าจมอยู่กับความคิดของตนเองว่าหลังจากนี้เธอจะไปที่ไหนดี เพราะสำหรับเธอแล้วทุกๆ ที่บนโลกใบนี้ ล้วนแล้วไม่ใช่ ‘บ้าน’ ของเธอ อ้อ...เธอเคยมีบ้านอยู่ แต่เมื่อย้ายออกมาอยู่กับพยัคฆ์ หลังจากนั้นเธอก็รู้สถานะตัวเองดีว่าตนเองไม่ควรกลับไปอยู่ที่นั่นในเมื่อดิ้นรนออกมาแล้ว แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าพยัคฆ์คิดว่าเธอจะกลับไปอยู่ที่นั่นก็ตาม แต่ทำไมเธอต้องบอกเขาว่าเธอจะไม่กลับไป ในเมื่ออีกไม่นานเขาก็จะเป็นเพียงแค่ ‘อดีต’ สามีของเธอเท่านั้น คิดมาถึงตรงนี้อุรัสยาก็อดเยาะหยันตัวเองไม่ได้ว่าเธอช่างสำคัญตัวผิดนัก พยัคฆ์หรือจะสนใจว่าเธอจะอยู่ที่ไหน อยู่อย่างไร หรือจะไปไหนหลังจากที่หย่ากับเขา ในเมื่อตอนอยู่ด้วยกันจนถึงวินาทีนี้ เขาก็ไม่เคยมีความสนใจใดๆ ให้เธออยู่แล้ว “ฉันต้องรีบไปธุระต่อ” คนตัวสูงตรงหน้าจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีอำพันคมกริบ ใบหน้าเรียบตึงนั้นมีเค้าตำหนิที่เธอทำอะไรชักช้า “รีบไปจัดการให้เสร็จแล้วแยกกันไปเถอะ” อุรัสยาที่เพิ่งจะได้กินปาท่องโก๋เพียงครึ่งตัวเพราะกว่าที่สั่งจะมาเสิร์ฟที่โต๊ะเลยได้แต่วางมือจากปาท่องโก๋อีกครึ่งตัวที่เหลือ อันที่จริงเธอก็กินอะไรไม่ลงอยู่แล้ว แต่ฝืนกินเพราะพยัคฆ์ต้องการให้เธอกินมากกว่า หญิงสาวหลุบเปลือกตามองต่ำ ไม่มองพยัคฆ์เพราะไม่นึกอยากเห็นสีหน้ากระตือรือร้นดีใจของเขาที่จะหย่าขาดกับตัวเอง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบทิชชูแล้วเช็ดมืออย่างรวดเร็วแล้วเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนนำอีกฝ่ายขณะที่ตอบรับคำชวนของเขา “เอ่อ ได้ค่ะ” พยัคฆ์ลุกขึ้นยืนตามร่างเล็กตรงหน้า เขามองเมินสีหน้าซีดเซียวราวกับคนไม่สบายของหญิงสาว แต่เธอกลับยังทำท่าทีเหมือนไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใด เย็นชาอย่างไรก็เย็นชาอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มไม่นึกชอบใจเลยสักครั้งในยามที่มองผู้หญิงคนนี้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขา แต่ถึงอย่างนั้นพยัคฆ์ก็รู้ว่าพันธะระหว่างเขากับอุรัสยาก็ใช่ว่าจะเป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอก็แค่ตามใจผู้ใหญ่ไม่ขัดใจ แต่เขาที่เคย ‘ขอร้อง’ ให้เธอปฏิเสธแต่เธอไม่ทำตามถึงได้พาลพาโลแล้วโยนความผิดทุกอย่างให้กับเธอเสมอมา ถึงจะรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมหรอก แต่ทำอย่างไรได้ คนอย่างพยัคฆ์ไม่ชอบอะไรที่ถูกบังคับหรือยัดเยียดให้ทำ แต่วันนี้แหละ สถานะเมียของอุรัสยาจะจบแล้ว และเขาจะได้ไปเริ่มต้นชีวิตของตนเองจริงๆ เสียที ชีวิตที่เขาเลือกเองโดยที่ไม่มีใครคอยบังคับ! “อืม” เขาตอบรับ ปรายตามองร่างเล็กบอบบางหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วออกปากชักชวน “งั้นก็ไปกันเถอะ” ------- กระบวนการหย่านั้นใช้เวลาไม่นานอย่างที่คิด อุรัสยากับพยัคฆ์ก็เป็น ‘อดีต’ ระหว่างกันโดยสมบูรณ์ หญิงสาวกับเขาต่างเก็บใบหย่ากันเอาไว้คนละฉบับ ระหว่างทางที่เดินออกมาจากที่ว่าการอำเภอเงียบๆ พร้อมกับพยัคฆ์นั้น อุรัสยารู้สึกใจวิบโหวง ได้แต่พยายามตีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกใดๆ เธอเดินตามเขาต้อยๆ เพราะอย่างไรก็ยังคงต้องติดรถของพยัคฆ์กลับไปที่ไร่ภูบดินทร์ ซึ่งตอนนี้พยัคฆ์เป็นเจ้าของและบริหารมันแต่เพียงผู้เดียวเนื่องจากครอบครัวเขามีเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียว ไร่ภูบดินทร์กว้างขวางกินพื้นที่ไปนับพันไร่ ส่งออกผลไม้และผลิตผลทางการเกษตรเป็นหลักแน่นอนว่านอกจากไร่ภูบดินทร์แห่งนี้แล้ว พยัคฆ์ยังเป็นเจ้าของรีสอร์ตอีกแห่งซึ่งเป็นรีสอร์ตหรูระดับห้าดาวที่มีคนรีวิวถึงบ่อยๆ ไม่รวมถึงกิจการน้อยใหญ่ในเครือภูบดินทร์ที่บิดาของเขาลงทุนทำในจังหวัดนี้ ซึ่งอุรัสยารู้มาว่ากิจการของครอบครัวเขาที่เด่นๆ นอกจากไร่ภูบดินทร์ที่พยัคฆ์ดูแลเป็นหลักก็คือบริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่ติดหนึ่งในห้าของบริษัทใหญ่ระดับประเทศที่แม้เขาจะไม่ได้เป็นผู้บริหารสูงสุด แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนใหญ่ ซึ่งพยัคฆ์เป็นทายาทรุ่นที่สองที่เข้ามาบริหารทั้งหมดของภูบดินทร์ต่อจากบิดาของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน และมารดาของเขาที่เป็นเพื่อนสนิทของแม่เธอก็ย้ายไปอาศัยอยู่กรุงเทพฯ เป็นหลักนับตั้งแต่เธอแต่งงานกับพยัคฆ์ นัยว่าอยู่เป็นเพราะอยากให้แม่เธอได้รับการดูแลรักษาจากหมอดีๆ ที่อยู่ในเมืองมากกว่า และให้เธอที่แต่งงานแล้วย้ายมาอยู่กับพยัคฆ์และช่วยงานเขาที่ไร่ ซึ่งตลอดระยะเวลานั้นเธอก็ทำงานเป็นเสมียนเล็กๆ คนหนึ่งในฝ่ายบัญชีตามคณะที่เธอถูกบังคับให้เรียนจบมา ทว่าหน้าที่นั้นของเธอก็สิ้นสุดลงแล้ว นับตั้งแต่พยัคฆ์เดินเข้ามาบอกกันว่าเขาจะ ‘หย่า’ โดยเร็วที่สุด ซึ่งก็คือเมื่อสามวันก่อน หลังจากเสร็จงานศพแม่เธอไม่เท่าไร และแม่ของเขาก็บินไปเยี่ยมญาติที่อังกฤษ รวมถึงไปพักผ่อนให้หายเสียใจจากการสูญเสียเพื่อนสนิท โดยมีพยัคฆ์คอยยุยงและบังคับให้เธอไปกล่อมแม่เขาให้ไปอีกคน ซึ่งที่แท้...ทั้งหมดเป็นแผนของเขานั่นเอง อุรัสยาคิดอะไรเพลินๆ ก่อนจะต้องหยุดเมื่อรู้สึกได้ว่าถูกมือใหญ่ของคนที่เดินนำหน้าเกี่ยวแขนรั้งเอาไว้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เขาหยุดเดิน พอเธอเงยหน้าขึ้นจึงรู้ว่าถึงที่หมายแล้วต่างหาก เพราะรถยนต์ของเขาจอดอยู่ตรงหน้า ร่างสูงปล่อยมือจากแขนเธอ เขาสนใจโทรศัพท์ในมือตนเองอีกครั้ง แล้วปรายตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วจึงบอกกับเธอว่า “เธอหาทางกลับไร่เองนะ ฉันจะไปธุระที่สำนักงานในเมืองต่อ” อุรัสยาถึงกับสะอึกในใจ เพียงแค่หย่ากับเขาเสร็จสิ้น พยัคฆ์ก็แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าเขาไม่ต้องการเธอแล้ว ก่อนหน้านั้นให้โมโหไม่ชอบใจอย่างไร พยัคฆ์ไม่เคยทิ้งเธอให้เดินทางไปไหนมาไหนเอง เขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนในพื้นที่ แทบไม่รู้จักอะไรด้วยซ้ำ ตั้งแต่แต่งงานอยู่กับเขามาหนึ่งปี ชีวิตเธออยู่แต่ในไร่ ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างเธอก็สั่งซื้อทางออนไลน์จึงแทบไม่ได้เข้าเมือง ถ้าเข้ามาก็มีเขา หรือมีคนขับรถดูแลทุกครั้ง ทว่าตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพยัคฆ์ไม่อยากทำหน้าที่ดูแลเธอเหมือนที่เคยรับปากแม่ของเขาแล้ว หญิงสาวกลืนก้อนแข็งๆ ลงไปในลำคอตัวเอง สีหน้าเรียบเฉยในยามที่สบตาเขาแวบหนึ่งแล้วจึงตอบรับ “ได้ค่ะ” ตอนนั้นเองพยัคฆ์คงจะรู้สึกผิดนิดหน่อย สีหน้าของเขาจึงคลายความบึ้งตึงลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนลงมาหนึ่งระดับ “ยังไงจะย้ายออกตอนไหนก็บอกฉันด้วยแล้วกัน ไม่ต้องรีบไปก็ได้” เขารู้ว่าตั้งแต่บอกอุรัสยาเรื่องหย่า หญิงสาวก็เริ่มเก็บข้าวของส่วนตัวของตนเองเตรียมไว้เรียบร้อย เธอทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ ซึ่งนั่นแหละที่ทำให้พยัคฆ์ขัดหูขัดตาเธอเสมอมา อุรัสยาเย็นชาเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้จะทำให้เธอโมโหไม่ได้ การยอมรับสิ่งต่างๆ ที่คนอื่นบอกโดยไม่ขัดขืนราวกับคนไร้สมองไม่มีความคิดของตนเองด้วยท่าทีเฉยชานั่นแหละที่ทำให้เขาไม่ชอบและต่อต้านอุรัสยาเสมอมา “ไม่เป็นไรค่ะ” ทว่าอุรัสยากลับปฏิเสธความหวังดีของชายหนุ่ม “อุ้มเตรียมของทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว กลับไปเอากระเป๋าแล้วก็ออกจากไร่ได้เลย” พยัคฆ์มองหญิงสาวที่ปฏิเสธเขาเป็นครั้งแรกด้วยท่าทีอึ้งตะลึงงันไปนิด เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะปฏิเสธเขา ปกติอุรัสยาไม่เคยปฏิเสธคำพูดอะไรของเขามาก่อน หรือเพราะว่าตอนนี้เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เธอจึงคิดว่าตนเองไม่จำเป็นต้องฟังคำพูดของเขาอีกต่อไป