“อุ้ม...”
ชายหนุ่มพึมพำชื่อของคนที่เขาแอบมองอยู่ออกมา หลังจากที่เขาได้เห็นใบหน้าของเธอซึ่งไม่ได้พบเจอมานานกว่าห้าปีเต็มๆ ตาเสียที
พยัคฆ์หยุดยืนอยู่หน้าร้านคาเฟ่ซึ่งเป็นที่อยู่ของ ‘ใครบางคน’ ที่เขารู้มาจากปกป้อง เขายืนมองเธอผ่านกระจกใสของร้านอยู่นาน เห็นร่างเล็กๆ ทำงานอยู่หลังเคาน์เตอร์อย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าหวานที่ตนเองจำได้ขึ้นใจนั้นเต็มไปด้วยความสุข เธอส่งยิ้มให้กับลูกค้าด้วยรอยยิ้มหวานๆ ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ในความทรงจำของเขา อุรัสยามักมีท่าทีเฉยชาระแวดระวังตัวเอง ดวงหน้าหวานแทบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ จะโกรธเกลียดหรือเสียใจ เธอก็มีท่าทีเฉยชาที่ทำให้เขาหงุดหงิด แต่ถึงอย่างนั้นก็มีไม่กี่ครั้งที่เขาเห็นเธอมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข แต่นั่นแหละ ทุกครั้งที่ได้เห็นล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เธออยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา มันทำให้พยัคฆ์ไม่ชอบหน้าเธอเสมอมา
กระทั่งเวลาผ่านไปแล้วนั่นแหละ เ
