“พอดีเรย์คิดถึงพ่อเลี้ยงม๊ากมากน่ะค่ะ คุณริสาจะกินก็กินไปสิคะ ไม่ได้มีใครห้ามกินนี่คะ” เรย์รินตอกกลับอย่างไม่ยอม คิดว่าเป็นใครกันถึงกล้ามาว่าเธอแบบนี้ ไม่รู้ซะแล้วว่าเธอเป็นใคร
“พอดีมันเป็นมารยาทน่ะค่ะ ในเมื่อไม่หิวกันริสาก็ขอทานก่อนเลยนะคะ เจ้ตั้มคะช่วยตักผัดผงกะหรี่ให้ริสาหน่อยสิคะ” มาริสาเอ่ยบอกแล้วเน้นเสียงใส่เรย์รินอย่างไม่ยอม
“อ้อได้ค่ะ เสียดายนะคะน่าจะมีแกงกะหรี่ ผัดผงกระหรี่แบบนี้ กินออกจะบ่อยไปใช่ไหมคะคุณริสา” โตมรรับมุกทันก็พูดออกไปแบบไม่มีกระตุก งานด่าปากหมาแบบนี้เธอถนัดนัก
“ทานข้าวกันดีกว่านะคะ เดี๋ยวเอยจะพาคุณริสาไปชมไร่ของเอยก่อน แล้วตอนเย็นเราค่อยขึ้นไปนอนบนดอยกัน เพราะไปตอนนี้เราคงไม่ทันแล้ว” สโรชาเอ่ยบอกไปเมื่อดูเหมือนจะมีมวยกลางโต๊ะอาหาร
“ค่ะคุณเอย ริสายังไงก็ได้ค่ะแล้วแต่ไกด์พาเที่ยวเลยค่า” มาริสาเอ่ยบอกแล้วยิ้มออกไป เพื่อทำให้อาชาเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่ใจอะไรเขา ถึง
