ใจร้ายให้ตายก็รัก

ไม่มีสติ

"พี่นนท์ พี่นนท์ จะะให้พราวไปส่งที่ไหนค่ะ"

คนตัวเล็กพยายามจะเขย่าร่างสูงที่ตอนนี้เอนทับจนร่างสวยแทบจะจมหายไปให้อกแกร่งของเขา

ทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ ผสมเคล้ากับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายทำเอาพริบพราวเวียนหัวจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่

ไร้คำตอบจากปากหมอหนุ่ม นั่นทำให้หญิงสาวตัดสินใจลากหมอธนนท์ขึ้นรถคันหรูของเธอ กว่าที่เธอจะลากพาชายหนุ่มไปถึงเล่นเอาเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าสวย ใบหน้าหล่อเหลาพิงพนักกับเบาะ หลับตาคู่คมลงอย่างไม่รับรู้สิ่งภายนอกทั้งสิ้น

พริบพราวมองหน้าอดีตพี่ชายข้างบ้านอย่างเหนื่อยใจ

นี้เธอกำลังหาเหาใส่หัวอยู่รึเปล่า ตัวยังกะหมียักษ์ แถมยังเมาจนไม่รู้สึกตัวแบบนี้ เธอจะพาเขาไปที่ไหนดี คอนโด ที่พัก เธอก็ไม่รู้จักสักที ไอ้ครั้นจะโทรหาป้าดวงใจก็นะ นี้มันเกือบจะตีสองแล้ว ตัวเลือกมีน้อยเหลือเกิน

เอาว่ะ พาไปที่นี้ก่อนก็แล้วกัน....

เฮือก...!

พริบพราวรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี จับหมอธนนท์ลากขึ้นคอนโดเธอ ก่อนจะเหวี่ยงชายหนุ่มลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาน่ารักของเธอเอง

แฮ่ก...เสียงหอบของคนตัวเล็กที่ตอนนี้หมดสภาพ การจะพาชายหนุ่มขึ้นมาถึงห้องไม่ง่ายเลย กล้ามเธอจะขึ้นมั้ยเนี่ย พรุ่งนี้ไม่ต้องไปยิมแล้ว ลากเขามาได้ขนาดนี้ เผาผลาญพลังงานไปมหาศาล

พริบพราวมองหมอธนนท์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ เขาเมาหนักขนาดนี้ ซัดเหล้าเข้าปากเสียยิ่งกว่าคนมีเรื่องทนทุกข์ในใจ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตหมอหนุ่มที่เพอร์เฟกไปเสียทุกอย่างแบบเขากันนะ

แต่ก็นะ...เธอไม่ได้สนิทถึงขั้นที่ว่าจะถามเขาได้ ไหนเรื่องที่เขาตั้งแง่กับเธออีก ว่าเธอกำลังวางแผนเอาตัวเองเข้ามาเสนอเขาถึงที่ อย่าสนใจดีกว่า อาบน้ำนอนเถอะ คืนนี้จะยกเตียงให้สักคืนก็แล้วกัน

พูดจบคนตัวเล็กก็รีบหันหลังออกจากห้องทันที แต่จู่ๆคนที่เมาไม่รู้สึกตัวตลอดเวลาที่เธอลากมาถึงคอนโดก็ลุกตัวขึ้นจากเตียง สองมือแกร่งรวบกอดพริบพราวแล้วลากพาร่างเล็กให้ล้มลงไปบนเตียงโดยมีร่างสูงของเขากักคร่อมตัวเธอเอาไว้

หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่มีสิ่งที่ทำให้เธอแทบช็อคกว่านั้นคือ เรียวปากของชายหนุ่มทาบทับลงมาบนปากอวบสวยของเธอ

ขะ เขา จูบเธอ...

พริบพราวพยายามดิ้นหนี ออกแรงผลัก แต่ก็สู้แรงอันมหาศาลของเขาไม่ได้ เสียงฮือฮาที่ร้องประท้วงก็ได้แต่ส่งเสียงในลำคอมันไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้เลย

จูบของหมอธนนท์เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง เรียวปากค่อยเลาะเล็มปากสวย ดูดดึง หยอกเย้า อาศัยความชำนาญ นานหลายนาทีกว่าเขาจะปลดปล่อยริมฝีปากสวยให้เป็นอิสระ

"ขวัญ ขวัญกลับมาหาเราแล้วใช่มั้ย ขวัญ"

เสียงหมอหนุ่มละเมออย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะใช้มือลูบไล่ไปตามใบหน้าสวย สายตาเขายามนี้เต็มไปด้วยความอ่อนหวาน ลึ้กซึ้ง

"พี่นนท์ ตั้งสติก่อน นี้พราวเอง พี่นนท์"

คนตัวเล็กพยายามจะดิ้นออกจากใต้ร่างของเขา แต่ฤทธิ์ของแฮลกอฮอล์ ทำให้หมอธนนท์ไม่มีสติแท้แต่น้อย

"เรารักขวัญ รักมาก ขวัญอย่าทิ้งเราไปอีกนะ"

คำพูดที่หลุดออกมา สร้างความเจ็บแปลบปวดร้าวให้กับพริบพราว เธอพอจะประติดประต่อเรื่องได้แล้ว และรู้ชื่อผู้หญิงที่เขาประกาศตัวว่ารักนักรักหนาในที่สุด

"นี้พราวค่ะ ไม่ใช่ขวัญ พี่นนท์มองดีๆ แล้วปล่อยพราวด้วย พราวเจ็บ"

"ไม่ เราไม่มีทางปล่อยขวัญไปอีกแล้ว ขวัญต้องเป็นของเรา"

ไม่พูดเปล่า แววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนหวาน บัดนี้กลับฉายแต่เพียงความมืดมิดจนคนตัวเล็กอดกลัวไม่ได้

มือหนาค่อยๆไต่ซุกซนไปตามตัวของร่างงาม แม้เธอพยายามหยุดยั้งเขา แต่ก็เหมือนจะไม่สำเร็จ

"พี่นนท์หยุด หยุดเดียวนี้นะคะ จะทำบ้าอะไร นี้พราวไม่ใช่คนที่พี่นนท์รักนะ"

เหมือนเสียงที่เธอตะโกนไม่สามารถหยุดยั้งหรือขัดขวางการกระทำของเขาได้

ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามซอกคอสวย เขาดูด ขบเม้ม ทำร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้แทบทุกจุด ร่างกายที่ไม่เคยต้องมือชายมาก่อนตัวสั่นยะเยือกด้วยความกลัว

เธอพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีผลักไสเขาออก แต่นั่นเหมือนจะยิ่งทำให้ร่างสูงขัดใจ ในที่สุด เขาตัดสินใจ ใช้มือเรียวสวยตามแบบฉบับของผู้ชาย ตรึงสองมือเล็กของเธอไว้เหนื่อยศีรษะและใช้มืออีกข้าง กระชากเสื้อตัวบางออกจากร่างคนตัวเล็ก

"อ่ะ.."

เสื้อที่บาดผิวกายทำให้เธอเจ็บเล็กน้อย แต่สายตาที่จ้องมองอกอวบที่มีเพียงบราเซียลูกไม้ตัวจิ๋วห่อหุ้มเอาไว้ มันทำให้คนตัวเล็กต้องห่อร่างเข้าหากันโดยอัตโนมัติ

"สวย...ขวัญสวยเหลือเกิน"

ธนนท์พูดราวกับคนละเมอ สายตาคู่คมมองด้วยความพึงพอใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนา มือหนาเอื้อมไปปลดตะขอชั้นในด้วยความชำนาญ ในที่สุดอกอวบสองข้างก็ผลิพุ่งโชว์อล่างฉางต่อหน้าชายหนุ่มโดยที่พริบพราวมพยายามจะยกขาเรียวสวยขึ้นชันเข่าขึ้นปกปิด แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อชายหนุ่มใช้หน้าขาแข็งแรงของเขาออกแรงกดขาสวยไว้ทั้งสองข้างอย่างเบาๆ