ใจร้ายให้ตายก็รัก

แผนการ

"ตานนท์.... ตานนท์ ตื่นเดี๋ยวนี้"

เสียงเกรี้ยวกราดของคนเป็นแม่ที่ดังข้างหู ทำให้ธนนท์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็น ใบหน้าของคนเป็นพ่อกับแม่อยู่ใกล้เข้าแค่คืบเดียวแต่สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโหและไม่พอใจ

ชายหนุ่มค่อยๆยันกายลุกขึ้นมา เมื่อเห็นบรรยากาศที่ไม่ใช่ห้องของตัวเองหรือห้องพักแพทย์อย่างเช่นในทุกวัน

แถมข้างกายของพ่อกับแม่ตอนนี้ ยังมีน้าพอใจและน้าพล ซึ่งเป็นพ่อแม่ของพริบพราวอยู่ในห้องเขาตอนนี้ด้วย สายตาที่ทั้งสี่จ้องมองมา ทำให้ร่างสูงค่อยๆกวาดตามองข้างกายเข้า

ชิบหาย....

ใบหน้านวลสวยของอดีตสาวน้อยข้างบ้านยังหลับตาพริ้มอยู่

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ความเย็นของเครื่องปรับอากาศตกลงกระทบตัว ร่างกายของเขาเปล่าเปลือยแทบไม่มีอะไรติดกาย คนข้างๆก็เช่นกัน แต่ยังมีที่มีผ้าห่มคลุมตัว

"ผมขอโทษครับ น้าพอใจ น้าพล"

เสียงของฟลานชายข้างบ้านที่เคยเอ็นดูมาตลอดพูดมาแบบนี้ ก็ทำให้พอใจและพล เย็นลงมาสักนิด เพราะเท่าที่สัมผัสมา ธนนท์เป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบมาตลอด

"พี่ว่าให้เด็กๆจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วค่อยคุยกันข้างนอกเถอะนะ"

ดวงใจพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พ่อและแม่ของพริบพราว

"ตานนท์ ปลุกน้องแล้วออกมาคุยกันด้านนอก"

ดวงใจหันมาพูดเสียงแข็งกับลูกชายตัวดี ไหนก่อนหน้านี้มาปฏิเสธน้องพริบพราว แต่กลับมาลงเอยแบบนี้ไปได้ เธอล่ะปวดหัวกับเด็กสมัยนี้จริงๆ

หลังจากที่ผู้ใหญ่ทั้งสี่ยอมออกไป

หมอธนนท์ตัดสินใจปลุกเขย่าร่างคนตัวเล็กที่นอนหลับไหลอยู่ข้างกายเขา หญิงสาวพลิกตัวก่อนจะเอาร่างสวยเบียดเขาราวกับยังง่วงอยู่

"พราว พริบพราว...."

เสียงเรียกที่ไม่คุ้นหู ดังก้องเข้ามาในโสตประสาทของร่างเล็ก

ราวกับโดนน้ำเย็นสาดลงบนตัว

ดวงตากลมคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่หญิงจะรีบดีดตัวขึ่นมาจากที่นอนด้วยความร้อนรน สมองเธอลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนอย่างรวดเร็วและรู้ว่าเมื่อคืนนี้ เธอไม่ได้นอนเพียงคนเดียว แต่หลับไปพร้อมกับคนใจร้ายที่รังแกเธอหลายต่อหลายรอบอย่างธนนท์

"พะ พี่นนท์"

"ฉันต้องการคำอธิบาย ว่าฉันมานอนกับเธอที่นี้ได้ยังไง"

"พี่นนท์เมามาก พราวพยายามจะถามที่อยู่ของพี่นนท์แล้ว แต่พี่นนท์ก็เมาจนไม่รู้สึกตัว"

ดวงตาคู่คมของเขามองเธออย่างคาดคั้น ร่างเล็กกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวเพื่อปกปิดร่างกายที่ไม่มีอะไรเลยห่อหุ้ม แต่เมื่อผ้าห่มร่นขึ้น ร่องรอยความบริสุทธิ์ของเธอ หยดเลือดสีแดงฉานติดอยู่ที่ผ้าปูที่นอน นั่นทำให้หมอธนนท์เอามือเสยผมอย่างหงุดหงิด และพริบพราวหน้าแดงระเรื่อด้วยความอับอาย

"แล้วทำไมฉันถึงมานอนที่นี้"

"พราวไม่รู้ว่าจะพาพี่นนท์ไปที่ไหน เลยตัดสินใจพามาที่ห้อง"

"เธอวางแผนนี้มาตั้งแต่แรกใช่มั้ย"

คำถามที่เต็มไปด้วยโทสะของเขาทำเอาใบหน้าของพริบพราวร้อนขึ้นด้วยความโกรธ

"แผนการอะไรค่ะ พราวพยายามห้ามพี่นนท์แทบตา แต่พี่นนท์ยังรังแกพราว"

มันครั้งแรกของเธอแท้ๆ แต่เขาก็ไม่ได้ถนอมเธอเลย ตอนนี้แค่เธอขยับตัวก็เจ็บแปล๊บตรงบริเวณใจกลางความเป็นสาว

"หึ! อยากจับฉันมาก ถึงขั้นทำแบบนี้เลยเหรอ"

ใบหน้าหล่อเหลาของธนนท์เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด คำกล่าวหาของเขามันทำให้พริบพราวตัวแข็งทื่อด้วยความโกรธ สองมือเล็กกำหมัดเข้าหากัน ทั้งที่ใจจริงอยากจะเอามือเรียวเล็กนี้ฟาดลงบนใบหน้าของเขาเพื่อเรียกสติ

"พี่นนท์ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ว่าพราวจะเรียกร้องอะไร เรื่องเมื่อคืน พราวถือว่าทำทานก็แล้วกัน เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน ก็แยกย้ายทำเหมือนวันไนท์แสตนด์ปกติ"

ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือดี เธอก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน

แต่ชายหนุ่มจ้องมองพร้อมกับส่งยิ้มเหยียดหยันออกมา

"คงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ พ่อแม่เธอ กับพ่อแม่ฉัน อยู่ข้างนอก กำลังรอเราสองคนอยู่"

"วะ ว่าไงนะคะ"

คนตัวเล็กหน้าซีดเปลี่ยนสีไปทันที เมื่อได้ยินประโยคเมื่อกี้จากเขา เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"แสดงละครเก่งมาก ทั้งที่เธอตั้งใจให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว"

พริบพราวอยากร้องกรี๊ดกับคำกล่าวหาของเขา แต่แค่เธอขยับตัว ร่างกายก็ปวดร้าวเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

"พราวจะไปบอกทุกคนเอง ว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน พี่นนท์ไม่ต้องกลัวหรอก ว่าจะต้องมารับผิดชอบพราว"

"เข้าใจผิดอะไร จะทำให้ฉันดูแย่ในสายตาผู้ใหญ่ใช่มั้ย เด็กอนุบาลสามยังดูออกเลย ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคน"

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เขาไม่น่าใช้เหล้าเป็นทางออกเลย ถ้ารู้ว่าผลลัพธ์มันจะออกมาฉิบหายขนาดนี้

"แต่พราวไม่ได้ตั้งใจจะให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้"

คนตัวเล็กพยายามที่แสดงความบริสุทธิ์ใจ แต่นั่นเหมือนเธอยิ่งแก้ตัวยิ่งแย่ในสายตาของชายหนุ่ม

"ลุกขึ้นแต่งตัว แล้วไม่ต้องพูดอะไร ฉันจัดการเอง"

เสียงเข้มของเขาออกคำสั่งที่ทำให้พริบพราวอยากปฏิบัติตามทันทีนะ แต่เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะตอนนี้ทั้งตัวเธอ ไม่มีเสื้อผ้าบนตัวเลย

ท่าทีนิ่งเฉยของเธอนั่นทำให้คิ้วหนาของร่างสูงขมวดเข้าหากัน ก่อนจะมองคนตัวเล็กด้วยความกดดันที่ไม่ยอมทำตามคำสั่ง

"พี่นนท์ช่วยปิดตาก่อนได้มั้ย พราวอาย"

"จะอายอะไร เมื่อคืนก็เห็นมาทั้งตัวแล้ว สัมผัสมาทุกตารางนิ้วแล้วมั่ง"

พูดไม่เปล่านัยน์ตาคมกวาดมองไปทั่วตัวของคนตัวเล็ก ทำให้คนตัวแดงอับอายจนตัวเธอตอนนี้แดงเหมือนกุ้งที่โดนต้มมาจนสุกใหม่ๆ

"แต่ตอนนั้นพี่นนท์ไม่มีสติ"

"เธอยอมรับแล้วเหรอ ว่าฉันไม่มีสติตอนที่ฉันกำลังทำอะไรๆกับเธอ"

"พี่นนท์ไม่มีสติ แต่ก็ไม่มีใครบังคับให้พี่นนท์ทำเรื่องน่าเกลียดแบบนี้ พี่นนท์ทำมันด้วยจิตใต้สำนึกของพี่นนท์เอง"

"ที่ฉันนอนกับเธอ เพราะฉันคิดว่าเธอคือคนอื่น รู้ไว้ซะด้วย"

"พราวรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำหรอก"

ใบหน้านวลสวยแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อชื้นขึ้นมา อีกนิดมันกำลังจะไหลลงมาร่อมร่อ เสียตัวให้เขาแล้วไม่ว่า แต่ที่น่าเจ็บใจกว่าคือเขาคิดว่า เธอคือคนอื่น....