“แต่หนูหาโทรศัพท์ไม่เจอจริงๆนะคะ หนูว่ามันคงตกตอนที่หนูนอนบนเตียงของพี่แน่ๆเลยค่ะ”
เธอพูดแค่นั้นผมก็ขมวดคิ้วลงทันที เธอวุ่นวายอะไรกับที่นอนของผมนักหนาก็ไม่รู้ แต่ยังไงล่ะสุดท้ายผมก็ต้องหันไปมองหาโทรศัพท์ให้เธออีกนั่นแหละ
“เธอยืนอยู่นั่นแหละ ไม่ต้องเข้ามา เดี๋ยวฉันหาให้เอง”
ผมกำชับเธอก่อนที่ผมจะหันหลังกลับเดินไปที่เตียง และก็ใช่ และก็ใช่โทรศัพท์ของเธออยู่บนที่นอนของผมจริงๆ ผมถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหยิบมันแล้วเดินกลับไปยื่นให้เธอพร้อมนึกโมโหในใจ
“อืม..ของเธอ”
เธอยื่นมือมารับพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสอย่างเคย
“ขอบคุณค่ะพี่ซันเดย์”
รอยยิ้มแบบนั้นมันทำให้ผมเผลอยกยิ้มขึ้นมาด้วย โดยที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องยิ้มแบบนั้นด้วย
“เอาไปแล้วก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก เข้าใจไหม”
ผมพูดเสียงเรียบอย่างไม่สบอารมย์ และไม่สนใจด้วยว่าเธอจะรู้สึกยังไง
เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมตรงๆ แววตาของเธอดูเศร้าลง บ่งบอกว่
