“ไม่ต้องพูดเลยลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
มือใหญ่ของเขาคว้าแขนฉันไว้แน่น แล้วออกแรงดึงจนฉันแทบปลิว ร่างทั้งร่างเซถลาแทบล้ม ความเจ็บแล่นเข้ามาพร้อมกับความน้อยใจที่ตีตื้นขึ้นมาทันที
“โอ๊ย! หนูเจ็บนะคะพี่ซันเดย์”
ฉันเงยหน้าขึ้นเถียงกลับทั้งน้ำตาคลอ
“หนูอุตส่าห์เอาของที่แม่ของพี่ฝากมาให้ แทนที่พี่จะขอบคุณหนู แต่พี่กับมาดุหนูแบบนี้ ไม่ไร้น้ำใจไปหน่อยเหรอคะ”
พูดจบฉันก็เบือนหน้าหนี เพื่อหาวิธีที่จะได้ไม่ต้องถูกพี่ซันเดย์ดุ แต่ถามว่าได้ผลไหม ก็ไม่ ยังไงซะคนอย่างพี่ซันเดย์ก็ไม่มีทางยอมฉันง่ายๆหรอก
ใบหน้าเข้มของพี่ซันเดย์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนเขาจะขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม
“แต่มันคนละเรื่องกับที่เธอขึ้นมานอนบนเตียงของฉัน”
"ก็หนูอธิบายไปแล้วพี่ไม่ฟัง หนูก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วค่ะ"
"หึ!! อธิบายงั้นหรอ คำแก้ตัวโง่ๆของเธอนั่นน่ะ มันฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด"
"แต่หนูไม่ได้แก้ตัวนะคะ"
ฉันเถียงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองพ
