–ซันเดย์–
เมื่อผมเดินออกมาจากห้องน้ำ สิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้ผมหยุดชะงักในทันที
"คืออะไร"
ผมพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าบนเตียงของผม มีร่างเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ เธอห่มผ้าผืนโปรดของผมไว้ถึงอก หลับตาพริ้มราวกับอยู่ในโลกที่สงบสุขที่สุดในจักรวาล ริมฝีปากเล็กนั้นคลี่ยิ้มบางๆอย่างไม่รู้ตัว และแค่เสี้ยววินาทีเดียว ผมก็รู้ได้ทันทีว่าใคร
“ยัยจุ้น”
ผมพึมพำเบาๆกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนสายตาจะตวัดไปมองรอบห้อง ประตูเปิดแง้มอยู่ ทั้งที่ผมจำได้ว่าก่อนอาบน้ำผมล็อกไว้แน่นอน และตอนนี้ไอ้ฟอร์มกับไอ้ทรอยก็หายหัวไปไหนไม่รู้ ถ้าให้เดามันคงเป็นฝีมือของสองคนนั่นแน่ๆ ที่เล่นเปิดประตูทิ้งไว้แบบนี้
ผมถอนหายใจแรงจนผมที่เปียกน้ำสะบัดไหล่เปียกไปด้วย แต่สิ่งที่ทำให้ผมพูดไม่ออกคือภาพตรงหน้า เธอยังคงขยับนิดๆ แล้วก็ก้มหน้าลงไปซุกหมอนผม ก่อนจะสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด ผมเห็นภาพทุกอย่างชัดเจน
“เธอนี่มันโรคจิตชัดๆ”
ผม
