“อืม…อาจจะมีอะไรเข้าใจผิดกันมั้งครับ ผมยังไม่ได้รับอะไรจากพะพิ้งเลย”
ผมพูดแค่นั้น แล้วพิงหลังกับพนักเก้าอี้อย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก
“อ๋อ…งั้นหรอคะ แปลกจังเลยค่ะ”
น้ำเสียงของนาบีสูงขึ้นเล็กน้อยเหมือนไม่เชื่อ แต่เธอก็ยังยิ้มอยู่เหมือนเดิม
ผมไม่ได้ตอบอะไรต่อ มองภาพตรงหน้าแต่ในใจกลับเริ่มรำคาญขึ้นมาดื้อๆ
“นั่นไง…พะพิ้งมาพอดีเลยค่ะพี่ซันเดย์”
เสียงหวานแผ่วๆของเธอดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ ขณะเธอหันไปโบกมือให้กับยัยจุ้น
“พะพิ้ง! ทางนี้”
–พะพิ้ง–
“แก…ยายนาบีกับยายมอนเน่เรียกแกหรือเปล่า”
เสียงของมิราดังขึ้นเบาๆ ทั้งที่ฉันก็เห็นแล้วแหละว่าสองคนนั้นนั่งอยู่กับพี่ซันเดย์ และเพื่อนๆของพี่ซันเดย์ด้วย แถมทุกคนก็ดูยิ้มแย้มคุยกันอย่างสนิทสนม แค่เห็นแค่นั้นฉันก็อึดอัดแล้ว หัวใจมันหน่วงแปลกๆยังไงไม่รู้ ไม่ชอบเลยที่เห็นพี่ซันดีนั่งกับผู้หญิงคนอื่นแบบนั้น
“อืม…ฉันเห็นแล้ว”
ฉันตอบเพื่อ
