-พะพิ้ง-
“ฉันว่ายัยนาบีต้องชอบพี่ซันเดย์แน่ๆเลย”
เสียงของมิราดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่หันมาจับจ้องฉัน เหมือนกำลังพยายามอ่านสีหน้า
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบออกไปเสียงเรียบ แต่ในอกกลับหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก
“ชอบก็ชอบสิแก ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ถ้าพี่ซันเดย์เขาชอบกลับฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเขาหรอก”
มิราก้มมองมาที่มือของฉัน ก่อนจะยืนมือมาหยิบกระดาษโน๊ตแล้วพูดขึ้น
“แต่แกเองก็ชอบพี่ซันเดย์มากไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ยังจะไปรับปากเอากระดาษนั่นไปให้พี่ซันเดย์อีกเหรอ”
ฉันก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กๆนั่น
“ฉันไม่ได้คิดจะให้เขาสักหน่อย”
ฉันตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปยังถังขยะที่อยู่ข้างทาง แล้วโยนมันลงไปโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว
“เฮ้ย…เอาจริงดิแก”
เสียงของมิราดังขึ้นอย่างตกใจ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะกล้าทำแบบนั้นนั่นแหละ
“ก็จริงสิแก”
ฉันหันไปพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่รู้สึกอะไร
“เฮ้ย! แกแม่ง…เจ๋งดี
