สองวันต่อมา
-พะพิ้ง-
“พะพิ้ง!”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ฉันชะงัก หันไปตามเสียงนั้นทันที แล้วก็เห็นว่าเป็นนาบีเพื่อนร่วมคณะ และเธอคนนี้แหละที่เป็นน้องรหัสของพี่ซันเดย์ เธอยิ้มบางๆให้ฉัน ก่อนจะเดินตรงเข้ามาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธออีกคนที่ชื่อมอนเน่
“นาบีเรียกแกทำไมอ่ะพะพิ้ง”
มิรากระซิบถามเสียงเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความอยากรู้
“ไม่รู้เหมือนกันแก”
ฉันกระซิบตอบ ก่อนจะยืดตัวตรงขึ้นเล็กน้อยตอนที่นาบีเดินมานั่งลงตรงหน้า พร้อมกับท่าทางที่ดูจริงจัง
“ว่าไงนาบี”
ฉันถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ พร้อมส่งยิ้มเล็กๆให้ตามมารยาท
“ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”
นาบีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง เธอดูน่ารักในแบบที่ใครเห็นก็ต้องเอ่ยชม ทั้งท่าทางและบุคลิกมันดูพอดีไปหมด จนฉันอดจะเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้
“ได้สิ มีอะไรหรอ”
นาบีสบตาฉันก่อนจะถามออกมาตรงๆ
“เธอกับพี่ซันเดย์เป็นพี่น้องกันจริงเหรอ”
ฉันกระพริบตาปริบๆด้
