-ซันเดย์-
แคร็ก!!
ประตูเปิดออกช้าๆและผมก็เห็นหัวของยัยจุ้นโผล่ออกมา พร้อมกับผมยุ่งเหยิงเหมือนเพิ่งสระผมเสร็จแล้วยังไม่ได้หวี ผมอดถอนหายใจแรงๆไม่ได้ เธอยังคงเหมือนเด็กประถม ที่ไม่ควรออกมาใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้เลยจริงๆ
“เธอทำบ้าอะไรของเธอ เสียงมันดังไปทั้งตึกแล้วเนี่ยเธอรู้ไหม”
ผมถามออกไปเสียงเข้ม ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกโมโหจนแทบระเบิด
“เอ่อ…คือ…หนูกำลังขยับโซฟาค่ะ โซฟามันตัวใหญ่ หนูยกไม่ไหว หนูก็เลยใช้วิธีลากเอาค่ะ”
คำตอบของเธอทำให้ผมแทบอยากจะกัดฟัน ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นทันที เธอไม่ใส่ใจว่ามันดังแค่ไหน แล้วยังทำหน้าตาแป๋วใส่ผมอีก แล้วยังไงผมก็ต้องถามเธอต่ออีกสิ ในเมื่อคำสั่งของแม่ผมบอกให้ผมต้องดูแลเธอแล้วนิ
“แล้วนี่เสร็จหรือยัง เสียงมันดังรบกวนคนอื่นเขา ขนาดฉันนั่งอยู่ในห้องฉันยังได้ยินเลย แล้วเธอคิดว่าห้องข้างล่างเขาจะต้องดังขนาดไหน เขาคงคิดว่าตึกถล่มไปแล้วมั้ง"
“ยังเลยค่ะ หนูลากได้ทีละน
