“มีน้องรหัสจุ้นจ้านขนาดนี้ เป็นกูกูคงขอเปลี่ยนน้องรหัสไปแล้วแหละ วุ่นวายแถมยังไม่รู้จักโตอีก”
เสียงทุ้มเรียบๆของพี่ซันเดย์ดังขึ้น ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองฉัน คำพูดนั้นเหมือนคมมีดบาดลงกลางอกฉัน จนฉันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เขาบอกว่าฉันไม่รู้จักโต
"หนูโตแล้วค่ะ โตเป็นสาวแล้วด้วย"
เสียงของฉันอู้อี้เพราะฉันอมข้าวไว้ในปาก ด้วยความที่ฉันรีบเถียงอยากชนะเขาให้ได้
“มึงก็ว่าไป น้องพะพิ้งเขาโตเป็นสาวแล้วนะเว้ย แถมยังสวยและก็น่ารักอีกด้วย ใช่ไหมครับน้องพะพิ้ง”
เสียงพี่ทรอยดังแทรกขึ้นมา เขายิ้มให้ฉันพลางพูดแก้ต่างให้
พี่ทรอยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนน่าจะทำให้ฉันยิ้มได้ แต่เปล่าเลยมันกลับยิ่งตอกย้ำความอับอายในอกฉัน
“มึงถามแบบนั้นเธอจะพูดได้ไงล่ะมึง น้องมันยังอมข้าวอยู่เลยดูสิเนี่ย อมข้าวเป็นเด็กเลย"
พี่ซันเดย์พูดพลางปรายตามามองฉัน แล้วเอ่ยต่อเสียงเรียบ
“กลืนลงไปเดี๋ยวนี้”
เขาพูดเหมือนดุเด็ก เห
