3 เสียงของหนูเองค่ะ
1652 คำ
"ตายแน่พะพิ้งนี่มันวันแรกแท้ๆ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยน่าอายชิบหาย"
ฉันบ่นกับตัวเองแล้ว ทุกสายตาในลานยังจับจ้องมาที่ฉันจนแทบอยากแทรกดินหนี และตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้น ฉันก็เผลอสบตากับพี่ซันเดย์โดยไม่ตั้งใจ
แค่สบตากันแวบเดียว ใจฉันก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ แต่สิ่งที่เห็นชัดบนใบหน้าของเขา ไม่ใช่รอยยิ้มเลยแต่มันคือความไม่พอใจชัดเจน จนฉันต้องหลบสายตา รีบก้มหน้าแล้วเดินออกไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ
รู้ไหมว่าฉัน ไม่เคยรู้สึกอยากหายตัวให้พ้นจากสายตาใครเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ
“สะ…เสียงของหนูเองค่ะ”
ฉันยกมือขึ้นยอมรับเสียงอ่อย ทั้งที่อยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด
“แกก็เรียกดังไป๊”
เสียงของยัยมิราดังแว่วพร้อมสะกิดแขนฉันเบาๆ ฉันทำหน้ามุ่ยทันที ใครจะไปคิดล่ะ ว่ารุ่นพี่จะปิดเพลงพอดีตอนฉันตะโกนน่ะ
“มาตรงนี้ครับ”
เสียงรุ่นพี่ที่ถือไมค์เรียกฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ในหูฉันกลับได้ยินเหมือนเสียงที่ทำให้ฉันยิ่งอับอาย
ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น แล้วก้าวเท้าออกไปข้างหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน
“น้องชื่ออะไรครับ”
“ชื่อ…เอ่อ…ชื่อพะพิ้งค่ะ”
ฉันตอบเสียงเรียบๆเหมือนเป็นปกติ แต่มือของฉันกับเย็นเฉียบเพราะความประหม่าที่ต้องพูดใส่ไมค์ เสียงฉันสะท้อนผ่านลำโพง จนรู้ว่าทั้งลานได้ยินกันหมดแน่ๆ
“เมื่อกี้น้องตะโกนเรียกใครครับ”
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกไปแบบที่พอจะเอาตัวรอดได้บ้าง
“เอ่อ…เรียกพี่ชายค่ะ”
ฉันพูดพลางหันไปมองทางพี่ซันเดย์อย่างเงียบๆ แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมองตอบ สายตาของเขายังคงเฉยชา เหมือนทุกอย่างรอบตัวไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด
"พี่ชายชื่ออะไรพูดอีกทีสิ"
"เอ่อพี่...พี่ซันเดย์ค่ะ"
ฉันจับมือตัวเองไว้แน่นในตอนที่เอ่ยชื่อพี่ซันเดย์
“พี่ซันเดย์เหรอ”
รุ่นพี่ที่ถือไมค์ทวนคำด้วยรอยยิ้มแซว
“แฟนคลับพี่ซันเดย์สินะ รุ่นไหนๆก็เรียกชื่อพี่เขาทั้งนั้นเลย เอ้า...ไหนพี่ซันเดย์อยู่ตรงไหนครับ”
เสียงหัวเราะบางเบาจากรอบลานดังขึ้น แล้วฉันก็เห็นมือของพี่ซันเดย์ยกขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“เดินออกมาหาน้องพะพิ้งหน่อยครับ น้องพะพิ้งน่าจะอยากเจอพี่ซันเดย์นะครับ...”
เสียงรุ่นพี่ลากยาวอย่างหยอกล้อ ทั้งลานส่งเสียงเชียร์เบาๆ
ส่วนฉันยืนตัวแข็งเหมือนถูกสาปยังไงอย่างงั้น ตอนแรกฉันอายแต่ตอนนี้ฉันกลัวถูกพี่ซันเดย์ดุมากกว่า
พี่ซันเดย์ก้าวออกจากแถวอย่างช้าๆ ท่ามกลางเสียงฮือฮาและสายตาของทุกคนที่หันมามอง
ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่แววตานั้นชัดเจนว่าเขาหงุดหงิด พร้อมกับเย็นชาในเวลาเดียวกัน
หัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ รู้สึกผิดที่ทำให้พี่ซันเดย์พลอยซวยไปด้วย ทั้งที่พี่เขาก็อยู่ของเขาดีๆอยู่แท้ๆ แต่ฉันก็อยากให้รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ
"ผมซันเดย์ครับ"
พี่ซันเดย์ออกมายืนข้างๆกับฉัน แล้วพี่เขาก็รายงานตัวเอง ฉันรีบก้มหน้าแอบหลบสายตาเขาทันที ใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก พี่ซันเดย์ต้องโกรธแน่ๆ ที่ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดังจนโดนลากออกมาแบบนี้
“น้องปีหนึ่งออกไปวิ่งรอบสนามสองรอบ ส่วนรุ่นพี่ซันเดย์ช่วยไปคุมน้องที่ข้างสนาม จนกว่าน้องจะวิ่งครบ จากนั้นค่อยมาเริ่มกิจกรรมเลือกพี่รหัสนะครับ”
“ฮ๊ะ!!”
ฉันอุทานออกมาทันที พร้อมทำตาโตมองรุ่นพี่ที่ออกคำสั่ง ไม่อยากจะเชื่อเลยมาวันแรกก็โดนซะแล้ว
แล้วพอหันกลับไปมองพี่ซันเดย์ ใบหน้าของเขานิ่งสนิท ตึงเครียด และดูไม่สบอารมณ์สุดๆ ไม่ต้องพูดก็รู้เลยว่าเขากำลังหงุดหงิด และฉันนี่แหละต้นเหตุทั้งหมด
"เอ่อ...พี่ซันเดย์รอหนูด้วยสิคะ"
พี่ซันเดย์ไม่พูดอะไรสักคำ เขาเพียงเดินตรงไปยังข้างสนาม ฉันเลยรีบวิ่งตามไปติดๆ ด้วยความรู้สึกที่โกรธคนออกคำสั่ง และก็โกรธตัวเองที่ตะโกนออกไปแบบนั้น
“พี่ซันเดย์คะ พี่ซันเดย์หนูขอโทษนะคะ หนูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ หนูแค่จะเรียกพี่เบาๆเอง แต่ว่ารุ่นพี่เขาปิดเพลงพอดี เสียงหนูก็เลยดังออกไป หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้อยากให้พี่ซวยไปด้วยนะคะพี่ซันเดย์”
ฉันรีบพูดขณะที่ทั้งหอบทั้งร้อนและก็ทั้งอาย แต่เขาก็ยังคงไม่พูด ไม่แม้แต่จะหันมามองฉันด้วยซ้ำ
“พี่ซันเดย์ได้ยินที่หนูพูดไหมคะ หนูขอโท...”
พลั่ก!!
“อ๊ะ! อึก!”
ฉันชนเข้ากับหลังของพี่ซันเดย์เต็มแรง เพราะจู่ๆเขาก็ดันหยุดเดินซะงั้น ตัวฉันเซไปข้างหน้าแทบล้ม แต่เขากลับยืนนิ่งเฉย ราวกับฉันเป็นแค่แมลงที่บินมาชนร่างใหญ่ของเขาซะงั้น
ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างหัวเสีย
“จะหยุดเดินทำไมไม่บอกก่อนล่ะคะ”
แต่ฉันยังไม่ทันได้พูดจบดี พี่ซันเดย์ก็เอื้อมมือมาจับหัวฉัน หมุนเบาๆแต่มันก็แรงพอจะทำให้ฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แล้วพี่ซันเดย์ก็ชี้นิ้วไปที่สนามข้างหน้า
“โน่นไปวิ่งรอบสนาม หน้าที่เธอคือวิ่งรอบสนามไม่ใช่พูด”
เสียงของเขาไม่มีความเมตตาฉันเลยซักนิด ในขณะที่มือของเขายังจับหัวฉันหมุนอยู่เลย
“โอ๊ย! พี่ซันเดย์หนูเจ็บนะคะ”
ฉันพยายามยกมือขึ้นปัดมือเขาออก แต่ปัดเท่าไรก็ไม่ถึง เพราะพี่ซันเดย์ตัวสูงมาก ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะ 180 cm ได้มั้ง ส่วนฉันก็แค่เด็กตัวเล็กๆ เหมือนลูกหมาในสายตาเขานั่นแหละ
พี่ซันเดย์ละมือออกในที่สุด ก่อนจะมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ
“อย่ามาพูดว่าขอโทษ ถ้ายังทำอะไรไม่รู้จักคิดแบบนี้”
เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินออกไปยืนเท้าแขนรออยู่ริมสนาม ทิ้งฉันให้ยืนเหงื่อตกอยู่ตรงนั้น
"เฮ้อ...จะบ้า ลงโทษเพราะฉันเรียกพี่ซันเดย์แค่นั้นเนี่นะ เฮ้อ...ประสาท"
ฉันบ่นอุบแต่ถามว่าฉันวิ่งไหม ก็วิ่งนั่นแหละแต่ขอให้ได้บ่นก่อน
แฮร่ก~ แฮร่ก~ แฮร่ก~
"หายใจไม่ทันแล้ว”
ฉันพูดพลางหอบหายใจหนักๆ จนแทบจะเป็นลม วิ่งรอบสนามในตอนที่แดดแรงๆแบบนี้ เอาจริงๆไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ
“ทีหลังก็เลิกจุ้นจ้าน แล้วก็หัดอยู่นิ่งๆซะบ้าง จะได้ไม่ต้องโดนลงโทษแบบนี้ แล้วฉันจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนยืนคุมเธออีก”
พี่ซันเดย์พูดจบ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ลานกิจกรรมทันที ไม่ถามฉันสักคำว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่า
“ค่ะ…ชิ! ดุชะมัด“
ฉันตอบเสียงเบาพร้อมทั้งหอบหายใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ แล้วเดินตามหลังเขาไปอย่างไม่พอใจ
-ซันเดย์-
“เฮ้ย...เป็นไงวะ ไปคุมน้องสาววิ่งรอบสนามมา ชื่นใจไหมมึง”
เสียงไอ้ทรอยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเต็มที่ ผมปรายตามองมันก่อนจะตอบกลับไปเสียงฮ่วนๆ พร้อมหงุดหงิดชัดเจน
“ชื่นใจเหี้ยอะไรล่ะ มึงลองไปยืนเองดิจะได้รู้”
“อย่าบ่นดิว่ะ นั่นน้องสาวมึงนะเว้ย”
ไอ้ฟอร์มเสริมขึ้นพลางหัวเราะในลำคอ
"ใช่น้องคนที่พวกกูไปเจอที่บ้านของมึงหรือเปล่าวะ"
ไอ้ทรอยมันถามผมต่อ แล้วผมก็ถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบแบบส่งๆ
“อืม”
แค่พูดถึงยัยจุ้นนั่น ผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่ายัยเด็กจุ้นนั่น คงยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงไหนสักมุมของลานแน่ๆ
“เฮ้ย..แต่กูว่าเธอใส่ชุดนี้แล้วดูโตเป็นสาวเลยนะเว้ย น่ารักดีว่ะ”
ไอ้ทรอยพูดพลางยิ้มมุมปาก แววตาแม่งดูจะสนใจยัยนั่นจริงจังอีกต่างหาก ผมหันขวับไปมองมันทันที ก่อนจะพูดเสียงอย่างไมสบอารมย์
“น่ารักกับค*ยสิ มึงลองอยู่ใกล้ยัยจุ้นนั่นบ่อยๆอย่างกูดิ จะรู้เลยว่าชีวินวุ่นวายแค่ไหน”
“ไม่เห็นจะขนาดนั้นเลยมึง มึงก็พูดเวอร์ไป กูว่าตรงข้ามเลยนะมึง น้องพะพิ้งของมึงดูสดใสจะตาย ยิ้มทีแม่งละลายเลยอ่ะมึง กูดูยังไงก็สวยขึ้นเยอะ ขนาดเพิ่งเข้าปีหนึ่งยังไม่เป็นสาวเต็มตัวยังสวยขนาดนี้ ถ้าอยู่ปีสามปีสี่กูว่าดาวมหาลัยชัว”
ไอ้ทรอยหัวเราะเบาๆ แล้วมันก็พูดจนไม่ยอมฟังที่ผมพูดเลยด้วยซ้ำ
“ใช่กูเห็นด้วย อีกปีสองปีได้โตเต็มวัยเมื่อไหร่ กูว่าคงไม่ธรรมดาแน่มึง”
ไอ้ฟอร์มเสริมขึ้น
พวกมันหัวเราะกันอย่างสนุกปาก ในขณะที่ผมนั่งฟังแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
แม่งจะมีใครเข้าใจไหมว่ายัยนั่นมันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ต่อหน้าคนอื่นอาจดูเรียบร้อยน่ารัก แต่กับผมเธอคือพายุจิ๋วที่สร้างความวุ่นวายไม่รู้จบ
- ผู้เขียน
