เซ็ตนิยาย ชุดที่ 2 นางยั่วชั้นเอก บทที่ 2
1041 คำ
“หนึ่งร้อยตำลึงทองคือรางวัลสำหรับเจ้า”
เหมยลี่ตาวาว “หนึ่งร้อยตำลึงทองเลยหรือเจ้าคะ”
“ใช่ซี...เป็นรางวัลสำหรับงานง่าย ๆ ที่เจ้าต้องทำให้สำเร็จลุล่วงให้ได้ นั่นคือใช่เสน่ห์ของเจ้าทำให้ลูกชายของข้า แม่ทัพเหวินเทียนหันมาสนใจผู้หญิง”
“เช่นนั้นข้าก็ขอถามฮูหยินว่าลูกชายของท่านอายุเท่าใดแล้วเจ้าคะ”
“แม่ทัพเทียน ลูกชายของข้าอายุจะเข้าสามสิบขวบปีอยู่รอมร่อแล้ว จนป่านนี้ยังไม่ยอมรับหญิงใดเป็นเมีย ข้าล่ะเพลียใจ ขืนปล่อยไว้แล้วเมื่อใดข้าจะได้อุ้มหลายกันเล่า”
“ใยฮูหยินไม่ใช่แม่สื่อเล่าเจ้าคะ แม่สื่อพวกนั้นเก่งเรื่องชักนำหญิงและชายให้รักกันนะเจ้าคะ”
“ข้าเคยสอบถามมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ ลูกชายข้าไม่ชอบ หากเข้าไม่ชอบใช่ว่าข้าจะบีบบังคับได้ เลยต้องวางแผนแบบนี้ ให้หญิงงามล่อหลอกให้นึกอยากมีเมียน่าจะง่ายกว่า”
“หรือว่าแม่ทัพเทียนมิชอบสตรี”
“โอ๊ย...ข้าไม่ยอมนะ เป็นชายชาติทหารจะกรำแต่ศึกไม่สนใจจะมีครอบครัวได้ที่ไหน”
“เจ้าค่ะๆ...แล้วท่านอยากให้ข้าทำอะไรบ้าง”
“ข้าจะให้เจ้าอยู่ในบ้านของข้า ในฐานะของ...หลานสาวที่เดินทางมาจากต่างถิ่น เป็นญาติห่าง ๆ ของข้า ประการแรกเจ้าต้องหาวิธีการทำให้เหวินเทียนสนใจเจ้าให้ได้ และหลังจากนั้นเจ้าต้อง...เอ้อ...ยั่วยวนลูกชายข้าให้เขารู้สึกว่าหญิงนั้นน่าสนใจ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งนะเหมยลี่”
คนฟังก็ฟังอย่างตั้งใจ “อะไรหรือเจ้าคะ”
“เจ้าต้องไม่รับงานแรกของเจ้าในบ้านหลังนี้”
“ว่าไงนะเจ้าคะ?”
“ข้าบอกว่า...เจ้าต้องไม่...เสียพรหมจรรย์ให้ลูกชายของข้า แค่ทำให้เหวินเทียนนึกอยากมีเมียแต่เจ้าห้ามทำให้ลูกชายข้าใจแตกเข้าใจหรือไม่”
“เจ้าค่ะ”
รับปากแต่นึกในใจว่าฮูหยินใหญ่ตระกูลหวังนี้ช่างไม่ธรรมดา ยอมลงทุนให้นางเข้ามาอยู่ในบ้าน อยากให้ยั่วยวนลูกชายแต่ห้ามแม่ทัพเผด็จศึกอี้จีแสนสวยเช่นนั้นรึ เหมยลี่ยิ้มรับ
“ข้าจะทำตามที่ฮูหยินสั่ง”
“แค่ให้ลูกชายข้านึกอยากมีเมีย เพราะหญิงที่จะให้หมั้นหมายกับเขาข้าเล็ง ๆ ไว้บ้างแล้ว เจ้ารับปากข้าอย่าลืมทำตามสัญญาเสียเล่า”
“แล้วหากข้าทำมิสำเร็จ คงมิต้องคืนเงินหนึ่งร้อยตำลึงทองนี้ให้ฮูหยินหรอกนะเจ้าคะ”
“ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับความพยายามของเจ้าก็แล้วกัน เอาล่ะๆ...เดี๋ยวข้าจะให้หลี่เฉียงพาเจ้าไปที่ห้องของเจ้า หากมีผู้ใดถามต้องบอกว่าเจ้าเป็นหลานสาวของข้า อย่าได้หลุดปากว่ามาจากที่ใดเสียเล่า”
“แล้วข้าจะได้พบแม่ทัพเทียนเมื่อใดเจ้าคะ”
“ลูกชายข้าจะกลับมาจากวังหลวงในวันรุ่ง แต่เขาจะมีเวลาอยู่ที่นี่มินานนักเพราะต้องรีบกลับไปปฏิบัติภาระกิจ สักสามสี่ราตรี เจ้าต้องรีบทำงานให้ลุล่วงจงได้”
สิ้นคำสั่งฮูหยินใหญ่ หลี่เฉียงก็มาเชิญให้อี้จีสาวสวยเดินตามเขาไปยังห้องอีกด้านหนึ่งของบ้าน เหมยลี่เข้าไปในห้องของนางที่ฮูหยินหวังฟางจัดไว้ให้ พอวันรุ่งขึ้นนางต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแพรพรรณ เป็นชุดเรียบร้อยอย่างสาวทั่วไป แต่การก้าวเดินของอี้จีฝึกหัดทำให้นางแตกต่างจากหญิงธรรมดา ยังคงจริตจก้านแต่ไม่เกินหญิง ตรงข้ามงดงามและดึงดูดสายตาของเหล่าชายรับใช้ภายในบ้านหลังใหญ่ของอำมาตย์หวัง และเป็นที่ประหลาดใจแก่นางรับใช้ในบ้านหลังใหญ่โอ่อ่า กระนั้นเหมยลี่ก็ทำตัวตามปกติ นอกจากความงามดึงดูดแล้วนางมีไหวพริบเป็นเลิศด้วยการทักทายและพูดคุยกับคนในบ้านของอำมาตย์อย่างฉาดฉาน กล่าวอ้างว่าเป็นหลานสาวของหวังฟางเดินทางมาจากหัวเมืองใหญ่ แถมคนในบ้านก็เชื่อนางซะด้วย ในช่วงเวลาสายเหมยลี่เดินผ่านเข้าไปในสวนของบ้านหลังใหญ่และพอดีสวนทางกับพ่อบ้านหลี่ที่เดินข้ามสะพานเล็ก ๆ มา นางรีบเข้าไปหาและพูดว่า
“พ่อบ้านหลี่...ท่านกำลังจะไปไหนรึ”
“อ้อ...เหมยลี่...ข้ากำลังจะไปดูความเรียบร้อยในห้องของแม่ทัพเทียน แล้วนี่เจ้าก็กำลังจะไปไหน ถือผ้าอะไรมานั่น”
เหมยลี่ก้มมองผ้าในมือแล้วยิ้มเผล่กับพ่อบ้านซึ่มีท่าทางคล้ายหญิงเล็กน้อย พ่อบ้านหลี่เฉียงนั้นแม้แต่ท่าทางการเดินก็กระตุ้งกระติ้งแม้โครงหน้าออกจะซูบตอบไปหน่อยแต่ก็ดูเหมือนพ่อบ้านจะพยายามอบแป้งให้หน้าขาวแถมปากยังแดงหน่อย ๆ ซะอีกด้วย สักครู่เหมยลี่ก็ตอบว่า
“มันเป็นผ้าขี้ริ้วเจ้าค่ะ ข้าอยู่เฉย ๆ รู้สึกว่าตัวเองว่างอย่างไรไม่รู้ เลยอยากทำงานอะไรที่เป็นประโยชน์บ้าง”
“ไม่ต้องจริงจังนักหรอกเหมยลี่ อย่าลืมซีว่าเจ้ามาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อันใด เจ้าจะต้องทำตัวเหมือนนางรับใช้ให้ร่างกายเจ้าเลอะเทอะไปใย สู้เก็บตัวเพื่อยั่วยวนแม่ทัพเทียนมิดีกว่ารึ”
“ข้าเพียงมิอยากให้เป็นที่สงสัยแก่ใครในบ้านของฮูหยินเท่านั้นเจ้าค่ะ ทำตัวให้กลมกลืนมิดีกว่ารึเจ้าคะ เขาว่าอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายท่านจะได้รักเจ้าค่ะ”
“แหมะ...เจ้านี่ช่างสำบัดสำนวน สมแล้วกับที่มีฐานะเป็นอี้จีแห่งหอคณิกา...อุ๊บส์!”
หลี่เฉียงยกมือปิดปากแทบไม่ทันเมื่อหลุดคำพูดออกมาแต่เหมยลี่กลับยิ้มร่า นางคิดว่าพ่อบ้านหลี่นั้นท่าทีน่ารักเหมือนเด็กสาว
“มิเป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ตรงนี้ข้าได้ยินท่านเพียงผู้เดียว ว่าแต่ท่านรีบไปจัดการงานของท่านเถิดนะเจ้าคะ ส่วนข้าก็จะขอไปทำงานของข้าเช่นกัน”
“แล้วระวังให้ดีล่ะ อย่าให้ใครจับได้เชียวเล่าว่าเจ้าเป็นผู้ใดมาจากไหน ข้าไปล่ะ”
- ผู้เขียน
