เซ็ตนิยาย ชุดที่ 2 นางยั่วชั้นเอก บทที่ 3
986 คำ
หลี่เฉียงเดินจากไป เหมยลี่มองตามแล้วยกผ้าในมือขึ้นดู ว่าแต่นางจะไปทำความสะอาดอะไรตรงไหนยังนึกไม่ออก ก็บ้านของท่านอำมาตย์ใหญ่นั้นโอ่อ่าและมีหลายหลังในรั้วใหญ่โต อี้จีสาวแสนสวยนิ่งนึกและคิดว่าน่าจะเดินสำรวจบริเวณบ้านของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่เสียหน่อย อย่างน้อยก็ได้มีโอกาสเข้ามาเห็นเป็นบุญตา โดยปกตินางอยู่แต่ในหอคณิกา ไม่ได้เห็นความอลังการเบื้องนอก คิดแล้วก็เดินดูไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งไปถึงบ้านหลังหนึ่ง มีไม้ดอกสวยงามแวดล้อม ห่างออกมาจากบ้านหลังใหญ่ นางชะเง้อมองเข้าไปและตัดสินใจก้าวเข้าไปหยุดหน้าบานประตู
รอบ ๆ นั้นเงียบเชียบ แต่เหมยลี่ก็เห็นว่าบานประตูไม่ได้ปิดสนิท นางจึงผลักประตูเข้าไปแล้วต้องตาเบิกค้างเมื่อเห็นว่าข้างในนั้นเต็มไปด้วยตำราวางเรียงรายบนชั้นมากมาย และมีโต๊ะไม้ตัวใหญ่ซึ่งคงเป็นที่นั่งอ่านหนังสือวางบนพื้นตรงกลางห้อง นางก้าวเข้าไปและปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ มองไปรอบ ๆ ด้านในด้วยความรู้สึกตะลึงลานต่อภาพที่เห็นและเข้าไปดูตำราบนชั้นไม้ติดผนังอย่างสนอกสนใจ แต่พอทำท่าจะหยิบเล่มตำราออกมาจากชั้นตรงหน้าต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงห้าวกังวานดังขึ้นเบื้องหลัง
“เจ้าเป็นใคร...เข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไร”
สิ้นเสียงนั้นเหมยลี่ก็รีบหันกลับไปที่ประตู นางตกใจจนผ้าหลุดจากมือเมื่อเห็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่กำยำยืนอยู่ที่นั่น ดูจากการแต่งตัวต้องไม่ใช่คนงานหรือบ่าวรับใช้ในบ้านของอำมาตย์หวังเป็นแน่เพราะเขาสวมแพรพรรณปักลวดลายมีราคา แต่อะไรก็ไม่ทำให้อี้จีสาวตกตะลึงได้มากเท่าใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาของบุรุษผู้นั้น นางยิ้มแหยๆ และพูดว่า
“อ้า...เอ้อ...ข้าเข้ามาทำความสะอาดในนี้เจ้าค่ะ”
บทที่ 3
“เจ้าเป็นสาวใช้คนใหม่เช่นนั้นรึ ใยข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้า”
เขาก้าวเข้ามาด้วยท่าทีงามสง่าและทำให้เหมยลี่รู้สึกประหม่าขึ้นมาในทันใด ยิ่งเขาเข้ามาใกล้มันก็ทำให้นางเห็นหน้าของเขาชัดเจน ใครกันนะ รูปช่างงามดั่งเทพเซียนมาจุติ การพูดจาก็น่าเกรงขาม หรือว่าเขาจะเป็น...
“ข้าคือเหวินเทียน เป็นเจ้าของหอหนังสือนี่ และโดยปกติในเวลาที่ข้าประจำการอยู่วังหลวงก็จะไม่อนุญาตให้ใครเข้ามา”
“อุ๊ยตายจริง! ท่านคือแม่ทัพเทียนหรอกหรือเจ้าคะ ข้าต้องขออภัยท่านด้วยเจ้าค่ะที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องนี้โดยไม่ทราบเลยว่านี่คือหอหนังสือของท่าน”
“เจ้ายังไม่บอกข้าเลยนะว่าเจ้าเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
“ข้าคือเหมยลี่...เป็นหลานของฮูหยินหวังฟาง ข้าเพิ่งมาอยู่เมื่อมินานนี้เองเจ้าค่ะ”
“หลานของท่านแม่เช่นนั้นรึ?”
เหวินเทียนทวนคำก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปใกล้เหมยลี่ซึ่งตอนนี้นางก้มหน้ามองต่ำและประสานมือไว้ข้างหน้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะช้อนตามองเขา นี่หรือคือเหวินเทียน หรืออีกหนึ่งนามที่ฮูหยินใหญ่บอกนางคือแม่ทัพเทียน แม่ทัพใหญ่ผู้น่าเกรงขามและทรงอำนาจ ตอนแรกนางนึกว่าเขาจะเป็นหนุ่มใหญ่ หน้าตาคงกร้านแดดเพราะออกแต่ศึก ที่ไหนได้ เขายังหนุ่มแน่น รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้นางยิ่งประหม่าจนมือไม้เริ่มสั่น ทั้งที่เป็นอี้จีแห่งหอคณิกา พบเจอชายมานักแล้วแต่ไม่เคยมีใครทำให้นางรู้สึกแบบนี้ได้
หัวใจของนางหวั่นไหวแปลก ๆ แต่เหมยลี่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หน้าที่ของนางตอนนี้นั่นอย่างไร สำคัญคือต้องยั่วยวนแต่ต้องไม่พลาดท่าให้แม่ทัพใหญ่ผู้ซึ่งงามดุจเทพ แล้วท่าทีของนางก็เริ่มเปลี่ยนทีละน้อย มือไม้เริ่มกรีดกราย นางเงยหน้าขึ้นสบตาเข้มของแม่ทัพใหญ่ ดวงตาพราวพรายอย่างหญิงยั่วให้ชายลุ่มหลง
“ใช่เจ้าค่ะ...ข้าเป็นหลานของฮูหยินใหญ่ แต่เป็นญาติห่าง ๆ เจ้าค่ะ”
“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่”
“ข้าแค่อยากมาเยี่ยมฮูหยิน และอยากมาช่วยแบ่งเบางานในบ้านของฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ”
“แบ่งเบางานรึ...ในบ้านหลังนี้บ่าวรับใช้อยู่เต็มไปหมด แล้วที่เจ้าเข้ามาในนี้...”
“ข้าแค่อยากเข้ามาปัดกวาดทำความสะอาดเจ้าค่ะ”
“เมื่อกี๊ข้าเห็นเจ้าหยิบหนังสือ เจ้าอ่านหนังสือเหล่านี้ได้เช่นนั้นรึ”
“ข้าอ่านหนังสือได้เจ้าค่ะ ชอบอ่านกลอนด้วยนะเจ้าคะ”
“ในหอนี้ไม่มีหนังสือกลอนที่ผู้หญิงชอบอ่านหรอกนะ ส่วนใหญ่เป็นตำราศึกกับตำราความรู้เก่า ๆ ที่ผู้หญิงอย่างเจ้าไม่น่าจะชอบสักเท่าไหร่”
“ท่านรู้ได้อย่างไรเจ้าคะว่าข้าไม่ชอบ”
“เหมยลี่...หากเจ้าเป็นญาติของท่านแม่ไม่ต้องพูดจาห่างเหินกับข้าเช่นนั้นหรอก จะเรียกข้าว่า...พี่...ก็ได้นะ”
“จริงหรือเจ้าคะ...เอ้อ...จริงหรือคะท่านพี่”
คำพูดออดอ้อนและน้ำเสียงอ่อนหวานของนางทำให้คนฟังยกยิ้มราวกับว่าเขาพึงพอใจ และเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เหมยลี่ใจเต้นผิดปกติ นางพบผู้ชายมาก็มากแต่ไม่มีใครเหมือนเขาเลยสักคน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกอย่างนี้ สักครู่นางก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้
“เอ้อ...ท่านพี่คะ ท่านเพิ่งกลับมาจากวังหลวง ข้าคิดว่าท่านคงเหน็ดเหนื่อย เดี๋ยวเหมยลี่จะหาอะไรร้อน ๆ มาให้ท่านพี่ดื่ม เดี๋ยวข้ากลับมาค่ะ”
- ผู้เขียน
