“เอ้อ...แล้วข้าก็ยังสงสัยว่าเจ้าอยู่ในป่านั้นได้อย่างไร ป่าไผ่พันปีเป็นที่เลื่องลือและโจทย์ขานของชาวบ้านที่อยู่ในมณฑลและแว่นแคว้นแห่งนี้ว่ามันเป็นสถานที่อันตรายเต็มไปด้วยภูตผีปีศาจเจ้าเก่งมากสามารถอยู่ที่นั่นได้และแถมยังช่วยเหลือคุณชายห้าวเฉินให้อยู่รอดปลอดภัยกลับมาที่บ้านสกุลหลวงได้”
“ข้าก็ใช้ชีวิตของข้าอยู่ตามปกตินั่นแหละค่ะท่านพ่อบ้าน ไม่มีอะไรที่จะแตกต่างออกไปเพียงแต่ข้าอยู่เพียงลำพังและที่นั่นก็ไม่มีโจรขโมยมันเลยทำให้ข้าสามารถอยู่ที่นั่นได้แม้จะต้องอยู่คนเดียว”
ลี่จูอธิบายและดูเหมือนว่าพ่อบ้านฉางจะเข้าใจ เขาไม่ได้ถามอะไรต่อปล่อยให้นางเดินกลับเข้าไปในสวนเพื่อเก็บดอกไม้ ลี่จู่ทำตามคำสั่งของพ่อบ้านฉางและในเวลานั้นความคิดของนางก็ไม่ได้มุ่งตรงอยู่กับงานที่ทำอย่างเดียว นางกำลังนึกถึงภาพที่ห้าวเฉินนั่งคุยอยู่กับซูซินฮวาภายในห้องเลี้ยงรับแขก ความรู้สึกของนางในยามนี้มันกำลังไขว้เขว ความอิจฉา
