ตอนที่6 ความสุขของครอบครัว
1230 คำ
..สนามบินดอนเมือง กรุงเทพมหานคร..
“สวัสดีค่ะแม่ มารอนานหรือยัง?”
“สักพักแล้วจ้ะลูก อลิซหลานยายคิดถึงจังเลย” คุณพวงมณีรีบเดินไปอุ้มหลานสาวตัวน้อยเข้ามากอดฟัดอย่างแสนจะคิดถึง
“ไม่เห็นสองอาทิตย์กว่าเองจ้ำม่ำขึ้นเยอะเลยนะอลิซ”
“เดินเก่งมากด้วยค่ะแม่ เล่นเดินตามพี่ฟ้าใสทุกวันเลย”
“น่าจะพาฟ้าใสมาด้วยนะยัยเมย์ แม่ก็คิดถึงหลาน”
“คุณแม่ไปคุยกับพี่ศรัณย์เองเถอะค่ะ รายนั้นเขาหวงลูกสาวมากไม่ยอมให้ไปค้างที่อื่นง่ายๆหรอก” พร้อมกับเดินลากกระเป๋าตามมารดาที่กำลังอุ้มหลานเดินนำหน้าไปอย่างอารมณ์ดี
“นี่คุณแม่ขับรถมาเองเลยเหรอ” ทันทีที่เดินมาถึงรถหญิงสาวถึงกับแปลกใจ อารมณ์ไหนนะคุณนายพวงมณีถึงขับรถเองได้นะ
“ลุงสุวัฒน์เขาไม่สบายน่ะลูก แม่เลยให้เขาพักผ่อน” นางวางหลานสาวตัวน้อยให้นั่งบนคาร์ซีทสำหรับเด็กทันที
“ยายจ๋า ยายจ๋า” เสียงเล็กๆเอ่ยเรียกอย่างอารมณ์ดี
“หือ เรียกเป็นคำได้แล้วเหรออลิซ เก่งจังเลยค่ะหลานยาย” นางก้มลงหอมหัวมนน้อยๆนั้นอย่างรักใคร่
“กำลังหัดพูดหัดเดิน ไปอยู่โน่นแค่สองอาทิตย์เรียนรู้มาจากฟ้าใสเยอะเลยค่ะแม่ ก๊อปปี้พี่สาวไปซะทุกอย่างเด็กอะไรก็ไม่รู้” เมรินดาบีบแก้มลูกสาวเล่นเบาๆก่อนจะหาของเล่นใส่ในมือให้จับ
“เดี๋ยวเมย์ขับรถให้เองค่ะแม่ แม่นั่งกับอลิซเถอะ” เมรินดารีบอาสาทันทีซึ่งมารดาก็พยักหน้าเห็นด้วย นานๆทีนางจะได้ขับรถเองก็ทำให้ขี้เกียจเอาเรื่องอยู่ ก่อนที่รถเก๋งคันงามจะขับเคลื่อนออกจากโรงจอดรถ จุดหมายปลายทางคือหมู่บ้านแถวปทุมธานี
“เมย์น่าจะย้ายกลับไปอยู่กับแม่นะลูก ไม่เห็นต้องอยู่ที่เรือนหอหลังนี้เลย ไม่เหงาหรือไงกันนะ” ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านมารดาถึงกับถอนหายใจยาวๆ
“เมย์ชอบที่นี่ค่ะแม่ เงียบสงบดี บรรยากาศก็ดีกว่าบ้านในเมืองของเราอีกอย่างนะก็ใกล้กับที่ทำงานเมย์ด้วย” เธอเอากระเป๋าสัมภาระแยกไปไว้ห้องใต้บันไดทันที ก่อนจะเดินมาหามารดาที่กำลังเล่นอยู่กับอลิซน้อย
“พูดถึงเรื่องที่ทำงานเมื่อไหร่เมย์จะกลับมาทำงานของครอบครัวซะที ไปเป็นลูกจ้างเขาทำไมก็ไม่รู้ แม่ละไม่เข้าใจเราจริงๆเลย”
“ขอทำอีกสักปีนะคะแม่ สั่งสมประสบการณ์ก่อน เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเมย์ไม่เป็นงานขายหน้าแม่แย่เลย”
“ตามใจลูกเถอะงั้น หัวดื้ออย่างเมย์แม่คงห้ามอะไรไม่ได้หรอก ใช่ไหมอลิซแม่เรานะพูดไม่ฟังยายเลยเนอะ” แก้มป่องๆของอลิซถึงกับฉีกยิ้มจนตาหยี
“น่ารักน่าชังจริงๆเลยหลานยาย ม๊วฟ ม๊วฟ”
“แล้วที่บริษัทงานยุ่งมากไหมคะแม่”
“ก็เรื่อยๆนะลูกแต่ก็มีออเดอร์สั่งทำเซตเครื่องประดับพลอยจากต่างประเทศเยอะมาก พนักงานคือต้องทำโอทีกันทุกวันแต่ก็ดีนะพวกเขาจะได้มีรายได้เพียงพอเลี้ยงครอบครัวกัน”
ที่บ้านของเมรินดาก็ทำส่งออกอัญมณีเหมือนกัน เพียงแค่บริษัทและโรงงานไม่ได้ใหญ่โตเท่ากับตรงที่เธอไปเป็นลูกน้องเขา เห็นจะต่างก็แค่เป็นเพชร ไม่ใช่พลอยแบบที่แม่เธอทำ
“วันนี้แม่จะค้างที่นี่กับอลิซไหม?” เธอยิ้มให้มารดาอย่างรู้คำตอบ
“เตรียมเสื้อผ้ามาหลายชุดขนาดนี้ แม่คงอยู่ฟัดอลิซอีกหลายวันเลยล่ะ”
“ดีเลยค่ะ อลิซจะได้มีคุณยายพูดคุยด้วย อลิซชอบคุยมากเลยค่ะแม่”
“ท่าจะพูดเก่งเหมือนแม่เรานะอลิซ อย่าเถียงยายเก่งเหมือนแม่ก็พอเนอะ” นางหันไปมองหลานสาวที่กำลังนั่งทำตาแป๋ว พร้อมกับแขวะลูกสาวไปพร้อมๆกัน
“คุณแม่ก็นะ เมย์ไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย”
“แล้วนี่พี่ลิสาเขาไม่อยากมากับเราด้วยเหรอยัยเมย์?”
“รายนั้นยิ่งอยากมา แต่สามีไม่อนุญาตค่ะ ฮ่าๆๆ พี่ศรัณย์เขารักครอบครัวมากนะคะ บางทีก็มากจนน่าขำ” เมรินดายิ้มออกมา รู้สึกดีใจกับพี่สาวที่แต่งงานออกเรือนแล้วคนเป็นพี่มีความสุขกับชีวิตรักมากมายขนาดนั้น
“ถ้าพาเมียพาหลานมาหาแม่ยายบ่อยๆก็ดีสิ แต่ตาศรัณย์นะไม่อยากจะพามากลัวแม่แย่งลูกไว้แม่รู้ทันมัน” นางว่าอย่างรู้ทันในความคิดของลูกเขยตัวแสบสุดที่รักของนางดี
“คงต้องรอให้พี่ลิสามีลูกคนที่สองที่สามละมั้ง ฟ้าใสถึงจะได้มาหาคุณยายได้นานๆกว่าที่เป็นอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอกตอนนี้แม่ก็มีหลานสาวที่น่ารักอยู่ตรงนี้ทั้งคน ใช่ไหมอลิซคนสวยของยาย” เด็กหญิงแก้มป่องรีบพยักหน้าอย่างรู้เรื่อง ทำเอาคนเป็นแม่และยายถึงกับหัวเราะพร้อมกัน
“ตัวแค่นี้รู้เยอะจริงเชียว” มารดาบีบแก้มลูกสาวเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่คิดอยากหาใครมาดูแลบ้างเหรอยัยเมย์?” อยู่ๆคุณพวงมณีก็ถามขึ้น
“ไม่หรอกค่ะแม่ อยู่กับลูกแบบนี้เมย์ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว”
“แล้วเราไม่เหงาบ้างหรือไง”
“ก็ไม่นะคะแม่ วุ่นวายกับงานกับลูกขนาดนี้ เมย์จะเอาเวลาที่ไหนมาเหงากันล่ะ?” เธอมองหน้ามารดาอย่างนึกขำ แม่เธอจะมาอารมณ์ไหนอีกน้อ
“เพื่อนแม่เขามีลูกชายนะ เขาเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วเหมือนกัน ตอนนี้เขากำลังอยากหาลูกสะใภ้คนใหม่”
“แต่เมย์ไม่สนใจหรอกนะคะ คุณแม่ไม่ต้องคิดจะพาเมย์ไปรู้จักกับเขาเลย” ลูกสาวรีบดักคออย่างรู้ทัน
“แหม..แล้วแม่จะไปยังไงต่อละทีนี้”
“เมย์ยังไม่อยากมีใครใหม่ค่ะแม่ เมย์ขอเลี้ยงลูกให้มีความสุขแบบนี้เมย์ก็ดีใจมากแล้ว”
“ตามใจเราเถอะ แม่ไม่อยากพูดหรอก พูดไปเมย์ก็ไม่เคยจะคล้อยตามแม่สักที”
นางก็หวังดีตามประสาคนเป็นแม่ พยายามหาคนที่ดีและเพรียบพร้อม อยากให้ลูกสาวมีคนคอยดูแลมาอยู่เป็นเพื่อนคู่คิดกัน
“เมย์ขอบคุณแม่นะคะที่แม่หวังดีกับเมย์ แต่เมย์ไม่อยากถูกคนอื่นครหาว่าสามีตายได้ไม่ทันไรรีบมีใหม่ทันทีเลย”
“อืมแม่เข้าใจเมย์ เลิกคุยกันเถอะแม่ว่าพาอลิซขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ท่าจะง่วงนอนแล้ว”
เมรินดาพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะอุ้มเอาลูกน้อยพาเดินเข้าห้องนอนเด็กที่อยู่ใกล้ๆนั้นอย่างไว คุณนายพวงมณีมองตาม ก่อนจะหายใจยาวๆออกมาอย่างคนกำลังเหนื่อยใจกับบางสิ่งบางอย่าง
- ผู้เขียน
