“หลับสบายไหมคะลูก ตื่นมาก็ยิ้มหวานเชียวนะ” นิ้วชี้เรียวยาวเกลี่ยแก้มป่องๆนั้นเล่นอย่างเอ็นดู
“มะม๊า มะม๊า” เมรินดาถึงกับยิ้มกว้างรู้สึกดีกับคำเรียกแบบนี้ทุกครั้งที่ได้ยิน ก่อนจะอุ้มลูกสาวตัวน้อยให้ลุกขึ้นนั่ง
“เดี๋ยวแม่พาไปทานข้าวนะคะคนสวย” ลูกน้อยตบมือแปะๆเหมือนกับรู้เรื่อง เธอถึงกับก้มหอมแก้มลูกสาวเบาๆก่อนที่ใครอีกคนจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ตื่นแล้วเหรอครับอลิซ” เขาก้มหน้ามาใกล้ๆใบหน้าของเมรินดาแทบจะแนบชิดติดกัน
“ป๊ะป๋า”
เสียงเล็กๆก็เรียกขึ้นเหมือนทุกครั้งที่เคยเรียก จนเขาเองก็ชินและไม่ได้คิดอะไร รู้สึกดีแปลกๆด้วยซ้ำ รู้สึกเหมือนเป็นพ่ออลิซขึ้นจริงๆแล้ว
“ไปหาข้าวทานกันเถอะ ฉันเริ่มจะหิวแล้ว” เสียงทุ้มบอกพร้อมกับอุ้มเอาอลิซน้อยขึ้นไปไว้ในอ้อมอก
“เดี๋ยวฉันอุ้มแกเองก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรให้ฉันอุ้มเถอะ เธอเดินสวยๆนำหน้าไปก่อนเลย”
เมรินดาจึงเปิดประตูออกไป ตามติดมาด้วยคนตัวโตและล
