บทที่ 9 คุณไม่คิดจะทักสามีเก่าสักหน่อยหรือ 4
1093 คำ
เพราะสัญญากับพุฒาว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าว หากเขายอมไปงานหมั้นกับนุชจรินทร์แทนเธอ ขวัญรักจึงพาเขามาเลี้ยงขอบคุณที่ร้านอาหารไทยบรรยากาศดีแห่งหนึ่งตามที่นุชจรินทร์แนะนำ
“กินแต่สเต็ก เปลี่ยนมากินส้มตำบ้างก็ไม่เลวนะ”
พุฒายิ้มกว้าง ตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แถมยังไม่วายตักเผื่อมาให้เธอจนพูนจาน ขวัญรักเลยต้องร้องห้าม
“พอแล้วค่ะ คุณตักให้ฉันจนกินไม่ทันแล้ว”
“ผมอยากให้คุณได้กินของอร่อยๆ”
น้ำเสียงเขาอบอุ่น มีความเอาใจใส่อยู่เต็มเปี่ยม ทำให้เธอพูดไม่ออก ได้แต่บ่นพึมพำ
“คุณเล่นตักให้ฉันเยอะแบบนี้ อยากให้ฉันอ้วนเป็นหมูรึไงคะ”
“ถึงคุณอ้วน ผมก็ชอบคุณ”
ขวัญรักหน้าแดง ฟังเขาพูดตรงๆ ต่อหน้าแบบนี้ จะไม่ให้เธอหวั่นไหวเลยคงไม่ได้ ความอ่อนโยนที่เธอไม่เคยได้รับจากคนที่รักกระทบใจเธอเข้าจังๆ แม้จะยังไม่ได้รัก แต่ก็ซาบซึ้งใจมาก
“ขอบคุณนะคะ”
“เรื่องไหนครับ”
“ทุกเรื่องที่คุณทำเพื่อฉันค่ะ”
“ผมเต็มใจ” เขายิ้มอย่างจริงใจ นัยน์ตาหวานละมุนแฝงแววขี้เล่น “ถึงบางเรื่องจะทำให้ผมใจหายใจคว่ำบ้างก็เถอะ”
ขวัญรักเลิกคิ้วสงสัย นึกไม่ออกว่าเธอทำเรื่องบ้าระห่ำจนเขาใจคอไม่ดีตอนไหน
“เรื่องไหนคะ”
“เรื่องที่ให้ผมไปงานหมั้นกับนุชไงละ ถ้าเธอเกิดโมโหยกโต๊ะขึ้นมาทุ่มกลางงาน จะทำยังไงล่ะ”
เธอเข้าใจมุกตลกของเขาทันที นึกภาพตามแล้วหัวเราะ เหตุผลที่เธอขอร้องให้พุฒาไปช่วยคุมเชิงนุชจรินทร์อีกที ไม่ใช่กลัวว่าเพื่อนรักจะถูกรุม แต่กลัวใจหล่อนจะไปอาละวาดพังงานอย่างที่เขาพูดจริงๆ นั่นละ
“ขอโทษนะคะที่ฉันให้คุณรับบทหนัก”
“ไม่เป็นไรครับ แต่คราวหน้าผมจะใส่ชุดเกราะเอาไว้หลายๆ ชั้นเลย”
“งั้นฉันจะไปช่วยคุณใส่นะคะ”
เธอรับมุกเขาแล้วหัวเราะร่วน เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างให้ต่างหันมามองด้วยความชื่นชมแกมอิจฉา บรรยากาศรอบตัวช่างโรแมนติกอุ่นสบาย มีเพียงสายตาคู่เดียวเท่านั้นที่จ้องเขม็ง แล้วความเย็นยะเยือกก็พุ่งจู่โจมใส่เธอจนรับรู้ได้ ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ จนต้องหันไปมอง
ทันใดนั้นขวัญรักก็ตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง สมองชาวาบเหมือนหัวถูกแช่แข็งจนคิดอะไรไม่ออก
ไอศูรย์ยืนอยู่ตรงนั้น!
ในใจของเธอพลันขมขื่น ความเจ็บปวดที่ปิดผนึกซ่อนลึกอยู่ข้างในเอ่อทะลักอย่างควบคุมไม่ได้ การพบกันโดยไม่คาดฝันทำให้เธอไม่ได้เตรียมใจให้แข็งแกร่ง
พระเจ้า! ทำไมถึงแกล้งเธอแบบนี้?
ทำไมต้องให้เธอมาเจอเขาอีก แถมยังเป็นในสภาพนี้... ตอนนี้...
ทั้งที่เธออยากลืมเขาแท้ๆ
เสียงหัวเราะของหญิงสาวหยุดชะงัก สีหน้าพลันแข็งทื่อ สร้างความแปลกใจให้แก่พุฒา พอมองตามสายตาของเธอไปก็พบชายหญิงคู่หนึ่งยืนเคียงคู่โดดเด่นอยู่ตรงนั้น
เขาก็เข้าใจทันที...
ทั้งสองค่อยๆ เดินควงแขนเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา ฝ่ายชายมีดวงตาเย็นชาจนน่าขนลุก ริมฝีปากเหยียดยิ้ม ขณะที่คู่หมั้นของเขาแสดงท่าทีกระตือรือร้นที่ได้เจอพวกเขาอย่างชัดเจน หล่อนเอ่ยทักทายขวัญรักด้วยความดีใจ
“ขวัญ... กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
ขวัญรักได้สติ รีบละสายตาออกจากเขาและไม่ยอมมองอีกเลย เธอหันไปยิ้มบางๆ กับน้องสาว ตอบเรียบเรื่อย
“เพิ่งมาถึงเมื่อเช้า”
“แล้วทำไมไม่ไปงานหมั้นของเนตรกับอิศย์ล่ะ”
น้ำเสียงที่ถามเธอเจือความน้อยใจนิดๆ พลางหันไปเกาะแขนคู่หมั้นหนุ่ม พวกเขาส่งยิ้มอ่อนหวานให้แก่กัน เป็นภาพที่แสนบาดตาบาดใจเธอเหลือเกิน
หัวใจของเธอขมขื่นจนรับรู้รสฝาดขมในปากได้ แต่เธอไม่มีวันให้เขาล่วงรู้เด็ดขาด เธอกับไอศูรย์หย่ากันมานานถึงสี่ปีแล้ว เธอจึงไม่มีวันทำตัวอ่อนแอให้เขาเห็น
ขวัญรักไม่ปรายตามองเขาเลยสักนิด ยังคงตอบเนตรกมลอย่างไม่สนใจไยดีว่า
“มันฉุกละหุกน่ะ” แล้วคลี่ยิ้ม กล่าวกับทั้งคู่อย่างจริงใจว่า “ขอแสดงความยินดีด้วยนะเนตร พวกเธอเหมาะสมกันมากๆ หวังว่าของขวัญที่ฉันส่งไปให้จะถูกใจเธอนะ”
“ชอบสิ ฉันชอบมาก” เนตรกมลพูดพลางยกมือทาบกับมือไอศูรย์ โชว์นาฬิกาคู่ให้ขวัญรักเห็นเต็มตา “เธอนี่ยังเป็นคนละเอียดและใส่ใจเหมือนเดิมเลยนะขวัญ ของขวัญที่เธอให้ทั้งสวยและมีความหมายดีมากๆ ฉันกับอิศย์จะใส่มันไว้ตลอดเลย พวกเราจะได้รักกันยืนยาวเหมือนที่เธออวยพร จริงไหมคะอิศย์”
ไอศูรย์นิ่งเฉย ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจาก... มองขวัญรักไม่วางตา
นี่สินะ... เหตุผลที่ทำให้เธอลืมฉัน?
เขามันโง่จริงๆ ไม่น่าเสียเวลาไปอย่างไร้ค่า ไม่ควรกลุ้มใจเพราะเรื่องของผู้หญิงใจง่ายเลยสักนิด ขวัญรักเคยคิดถึงเขาเสียที่ไหน พอหย่ากับเขาปุ๊บ ก็คงโผซบอกผู้ชายคนใหม่ปั๊บ
ดูสิ... แม้แต่หน้าเขาตอนนี้เธอก็ยังไม่อยากจะมอง ทำเหมือนคนแปลกหน้า ทั้งที่หกปีก่อนยังนอนเตียงเดียวกันอยู่แทบทุกคืน
ความรู้สึกที่ถูกเมินเฉย ทำให้ใจเขาร้อนรุ่มลุกลามเหมือนไฟป่า สายตาที่มองขวัญรักจึงยิ่งดุดัน ผิดกับสายตาว่างเปล่าของเธอ เห็นแล้วทำให้ใจเขาถูกแผดเผาจนเจ็บปวด ยิ่งทำให้หงุดหงิดและโมโหมากขึ้น
“พวกเธอชอบก็ดีแล้ว”
สีหน้าของไอศูรย์มืดครึ้มแทบดูไม่ได้ คำพูดตัดบัวไม่เหลือใยพวกนี้ เธอยังกล้าพูดออกมาหน้าตาเฉยได้อย่างไร ทำเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับเธอเลย ทั้งๆ ที่เขาคนนี้เป็นคนที่เธอรักตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่ใช่หรือ...
เขาโกรธจนระงับโทสะไม่อยู่ พูดโพล่งออกมาโดยไม่สนใจใครว่า
“เจอหน้าสามีเก่าทั้งที คุณไม่คิดจะทักทายกันสักคำเลยเหรอ...ขวัญรัก”
- ผู้เขียน
