บทที่ 8 เขาจะหมั้นแล้ว 2
1055 คำ
ขวัญรักมาถึงสำนักงานใหญ่ของตระกูลเบรย์เดนในช่วงสายๆ ของวัน ยังไม่ทันวางกระเป๋า เลขาของพุฒาก็เดินเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ
“คุณขวัญคะ บอสเชิญประชุมด่วนค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ”
เธอพยักหน้ารับแล้วเดินตรงไปยังห้องประชุม แปลกใจนิดหน่อยว่ามีเรื่องด่วนอะไร ช่วงนี้งานทุกอย่างก็เรียบร้อยดีไม่มีปัญหานี่นา จะมีเพียงโครงการใหม่ที่ยังไม่ได้ข้อสรุปเท่านั้นว่าจะลงทุนที่ไหนกันแน่
หญิงสาวเปิดประตูห้องประชุมปุ๊บ เสียงนุ่มอบอุ่นก็เอ่ยทัก พร้อมอธิบายถึงข้อสรุปก่อนหน้าที่เธอจะเข้ามาให้รับทราบ
“มาพอดี เราเพิ่งได้ข้อสรุปว่าจะลงทุนโครงการใหม่ที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ทุกคนลงความเห็นว่าประเทศไทยเหมาะสมที่สุด คุณเห็นว่ายังไงครับขวัญ”
“ประเทศไทย?”
ขวัญรักขมวดคิ้วนิดๆ อดคิดไม่ได้ว่านี่พระเจ้าจงใจแกล้งเธอรึไง เธอยิ่งอยากอยู่ห่างจากคนพวกนั้นมากเท่าไร ก็เหมือนจะมีเหตุให้ยิ่งหนีกันไม่พ้นมากเท่านั้น
ถ้าถามใจเธอ... ไม่อยากจะกลับบ้านเกิดเลยสักนิด แต่ในฐานะที่เป็นที่ปรึกษาของผู้บริหาร ปฏิเสธไม่ได้ว่าพุฒามีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกลจริงๆ
“เมืองไทยมีศักยภาพหลายอย่างเหมาะสมคุ้มค่าแก่การลงทุน เพราะเป็นศูนย์กลางความเจริญในภูมิภาคโซนนี้ และมีการเติบโตอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่ยังมีแหล่งลงทุนราคาไม่แพงซ่อนอยู่อีกเยอะ สามารถสร้างกำไรได้หลายเท่า”
“ฟังวิศวกรรมการเงินคนเก่งอย่างคุณพูดแล้ว ผมยิ่งมั่นใจ ทุกคนเห็นว่ายังไงครับ” เขาหันไปถามความเห็นผู้ร่วมประชุมและหุ้นส่วนคนอื่นๆ
“พวกผมเห็นด้วยครับ แต่โครงการนี้ยังใหม่และสำคัญมาก เพราะเป็นก้าวแรกที่ทางเราลงทุนในเอเชียตะออกเฉียงใต้ ผมจึงขอแนะนำให้ใช้คนในพื้นที่ที่รู้จักและมีความรู้ความเข้าใจเมืองไทยเป็นอย่างดี ควบคุมดูแลงานนี้น่าจะดีกว่านะครับ”
“คุณสตีฟพูดถูกครับ แล้วคุณมีใครในใจแล้วรึยัง”
ขวัญรักนั่งนิ่งเงียบ แต่ในใจมีลางสังหรณ์อย่างไรชอบกล
“ผมว่าคุณขวัญรักเหมาะกับโครงการนี้ที่สุด”
ว่าแล้วเชียว... เธออยากจะยกมือขึ้นกุมขวับทันทีที่หุ้นส่วนคนสำคัญเสนอชื่อเธอขึ้นมา แถมยังมีอีกหลายเสียงให้การสนับสนุน
“คุณจะว่ายังไงครับขวัญ”
พุฒาหันมาถามเธอ สีหน้าดูลำบากใจไม่น้อย เธอรู้ว่าเขาเองคงไม่อยากให้เธอกลับไปที่นั่น แต่ในฐานะผู้บริหารจึงไม่มีทางเลือก
เธอสบตาเขาเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอเข้าใจ สามารถแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ ในเมื่อเป็นงาน เธอก็พร้อมจะทำเพื่อผลประโยชน์สูงสุดของบริษัท
“ฉันไม่มีปัญหาค่ะ”
ผู้ร่วมประชุมทุกคนมองเธออย่างชื่นชม มีเพียงผู้บริหารหนุ่มที่ยังคงดูเป็นกังวล เขานั่งนิ่งครุ่นคิดอยู่สักพักก็เอ่ยขึ้นมาว่า
“งานนี้ใช้คุณขวัญรักคนเดียวคงจะหนักเกินไป ผมจะไปด้วย สองหัวดีกว่าหัวเดียว”
“แล้วงานทางนี้ล่ะครับ”
“ทางนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทุกอย่างสามารถรันงานได้ตามปกติ มีคุณสตีฟที่เป็นรองประธานผู้บริหารอยู่ทั้งคน ผมก็เบาใจ”
คำพูดของเขานุ่มทุ้มชวนฟัง มีความน่าเชื่อถือทำให้คนฟังคล้อยตาม จึงไม่มีใครคัดค้าน
“งั้นปิดประชุมเท่านี้ครับ”
เขายิ้มอย่างสบายๆ รอจนทุกคนเดินออกไปจนหมด เหลือเพียงเขากับขวัญรัก จึงลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอ
“พุฒไม่น่าทำแบบนี้เลยนะคะ”
“ผมทำผิดอะไรเหรอ”
“ไม่ได้ผิดค่ะ แต่งานคุณยุ่งจะตาย ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาคอยเป็นห่วงฉันอีก”
พุฒายิ้มอบอุ่น เขยิบนั่งพิงขอบโต๊ะประชุม ยกมือทัดผมข้างหูเธออย่างอ่อนโยน
“ไม่ให้ห่วงคุณ แล้วจะให้ห่วงใครล่ะ”
“แต่...”
“อีกอย่างคุณทำเพื่อบริษัท ผมทำเพื่อคุณก็เหมือนทำเพื่อตัวเองด้วย คุณไม่ต้องคิดมากหรอก”
เขาเป็นนักเจรจาตัวยงเสมอ คำพูดของเขามักมีเหตุผลจนเธอหาช่องโต้แย้งไม่เจอ ขวัญรักเลยได้แต่มองเขาด้วยความซึ้งใจ
“ขอบคุณนะคะพุฒ”
เธอยกมือกุมมือเขา ยิ้มบางๆ แต่ในอกนั้นอบอุ่นและสบายใจขึ้นมาก อย่างน้อยการกลับเมืองไทยครั้งนี้ แม้เธออาจจะต้องเผชิญหน้ากับใครหรืออะไรก็ตามที่สร้างความเจ็บปวด แต่ยังมีเขาคอยอยู่เคียงให้กำลังใจเธออีกคน เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว
ในเมื่อไหนๆ ก็ต้องกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ควรแสดงสปิริตความเป็นพี่ที่ดีต่อน้องสาวสักหน่อยมิใช่หรือ...
“วันนี้คุณว่างไหมคะ”
พุฒาเลิกคิ้ว สีหน้าดีใจ
“ทำไม คุณอยากจะชวนผมไปเดตเหรอ”
“ก็ไม่เชิงค่ะ พอดีเนตรกมลกำลังจะหมั้น ฉันเลยว่าจะส่งของขวัญไปอวยพรพวกเขาสักหน่อย”
แม้ไม่ได้เอ่ยถึงฝ่ายชาย แต่เธอเชื่อว่าพุฒาคงรู้ดีว่าเป็นใคร สีหน้าของเขาดูขรึมลงทันตา ถามเธออย่างไม่มั่นใจ
“คุณจะไปร่วมงานของพวกเขาเหรอ”
“เมื่อเช้ายัยนุชเพิ่งโทร. มา คุณพ่อแจ้งมาว่าอยากให้ฉันไปร่วมอวยพรน้องสาวค่ะ”
“แล้วคุณตัดสินใจยังไง”
ขวัญรักไม่ตอบ แต่ถามเขากลับ
“ฉันมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อยได้ไหมคะ”
พุฒาประสานนิ้วมือกับเธอ เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
“คุณยังต้องถามผมอีกเหรอ”
หญิงสาวยิ้มกว้างเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังทำท่าประจบ ก่อนจะลุกขึ้นจูงมือเขาออกจากห้องประชุมไปด้วยกัน ยืดอกเอ่ยอย่างใจป้ำว่า
“วันนี้คุณอยากกินอะไร ฉันเป็นเจ้ามือเอง”
“โชว์ป๋าแบบนี้ คงใช้งานผมหนักแน่ๆ เลยใช่ไหม”
ขวัญรักไม่ตอบ แต่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เอาไว้ถึงเมืองไทย คุณก็จะรู้เอง”
- ผู้เขียน
