เนตรกมลก็เหมือนกับดอกกุหลาบนั่นแหละ...
แม้จะดูบอบบางและสวยงามเพียงใด แต่ก็ซ่อนหนามแหลมคมที่พร้อมจะทิ่มแทงให้คนเจ็บปวด โดยเฉพาะคนซื่อๆ ไม่เคยระแวงใครอย่างขวัญรัก ยิ่งเนตรกมลแสร้งทำดีห่วงใยขวัญรักมากเท่าไร ก็ยิ่งสร้างความประทับใจให้เกิดกับไอศูรย์มากเท่านั้น ความเห็นอกเห็นใจจึงถูกเทไปให้หล่อนจนหมด ขณะที่ภาพในใจเขาที่มีต่อขวัญรักก็ยิ่งตกต่ำจนถึงขั้นเบื่อหน่าย
สุดท้าย... ก็เอ่ยปากขอหย่า!
มันเป็นแผนร้ายที่แยบยลมาก ได้ทั้งหัวใจผู้ชายและยังเขี่ยคู่แข่งออกไปให้พ้นทางอีกด้วย ก็สมแล้วที่เนตรกมลจะมีความสุขมากขนาดนี้
“ดีใจด้วยนะ ที่เธอพยายามจนมีวันนี้”
นุชจรินทร์พูดแฝงนัยยะที่มีเพียงหล่อนกับเนตรกมลเท่านั้นที่เข้าใจ เรื่องแบบนี้ผู้หญิงด้วยกันเองมักจะรู้ไส้รู้พุงกันทุกขดนั่นละ
เนตรมกมลนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วตอบกลับ
“ฉันโชคดีที่อิศย์รักฉัน” พูดพลางเงยหน้าสบตากับคู่หมั้นอย่างหวานซึ้งตรึงใจ
นุชจรินทร์แทบจะอดใจไม่ให้อ้วกไม่ไหว หล่อนไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ เกรงผื่นจะขึ้น จึงยื่นกล่องของขวัญยัดใส่มือเนตรกมล
“ขวัญส่งของขวัญมาอวยพรพวกเธอ”
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่รับ เอากลับไป!” เป็นไอศูรย์ที่พูดโพล่งเสียงขุ่น
“ไม่เอาค่ะอิศย์ อย่าทำแบบนี้ ขวัญอุตส่าห์มีน้ำใจนึกถึงพวกเรา เราก็อย่าทำให้ขวัญเสียน้ำใจเลยนะคะ”
หล่อนลูบแขนพูดปรามเขา ก่อนจะหันมายิ้มยินดีกับนุชจรินทร์
“น่าเสียดายที่วันนี้ขวัญไม่ได้มาร่วมงาน ยังไงก็ฝากบอกขวัญด้วยนะว่าฉันซึ้งใจมาก”
“แล้วจะบอกให้ ถ้าไม่ลืม” น้ำเสียงเจือแววประชด
นุชจรินทร์รู้สึกทึ่งในความหน้าทนของหล่อนเสียจริง นอกจากจะไม่รู้สึกผิดกับพี่สาวแล้ว เนตรกมลยังยิ้มระรื่นหน้าชื่นตาบานได้อีก หล่อนอยากจะขอยืมหน้าสวยๆ ของเนตรกมลไปเทแทนคอนกรีตเสียจริง คงจะทนทานไม่มีวันสึกแน่
“ส่งของแล้วก็หมดหน้าที่ฉันสักที”
นุชจรินทร์เอ่ยอย่างเย็นชา นึกดีใจแทนขวัญรักที่ไม่มาร่วมงานวันนี้ จะได้ไม่ต้องทนเห็นผู้ชายร้ายกาจกับผู้หญิงหน้าด้านให้ของขึ้นเหมือนที่หล่อนเป็นอยู่
“คุณอา พวกหนูกลับก่อนนะคะ”
หล่อนล่ำลานิพนธ์ตามมารยาท อยากจะรีบออกไปให้พ้นๆ จากพวกคนที่น่ารังเกียจพวกนี้โดยเร็ว แต่ก็ถูกนิพนธ์รั้งตัวไว้
“จะกลับแล้วหรือ เพิ่งมาถึงแท้ๆ”
“พวกหนูยังมีธุระอย่างอื่นอีกน่ะค่ะ”
“ธุระที่ว่า... เกี่ยวกับขวัญรึเปล่า บอกอาได้ไหมว่าขวัญอยู่ที่ไหน”
คำถามนี้ของนิพนธ์ทำให้ไอศูรย์หูผึ่ง เขาแทบทนรอให้หล่อนพูดไม่ไหว อยากจะเขย่าตัวเค้นคอให้นุชจรินทร์รีบพูดออกมาไวๆ
“ขวัญสบายดี คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
พูดจบก็เดินผ่ากลางออกจากงานไปทันที ปิดโอกาสไม่ให้ใครถามไถ่สิ่งใดอีก
“ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณอีกครั้งนะครับ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก” ...เร็วๆ นี้
พุฒาละคำพูดสุดท้ายเอาไว้ ค้อมหัวให้พวกเขาอย่างสุภาพ แต่สายตามองประสานกับไอศูรย์อย่างมีเลศนัย แล้วจึงเดินตามนุชจรินทร์ไปติดๆ
วันนี้เขามาร่วมงานหมั้นเป็นเพื่อนนุชจรินทร์ตามที่ขวัญรักขอร้องแล้ว ได้มาเห็นหน้าคู่แข่ง ก็ถือว่าคุ้มค่า
“คุณพ่อไม่ต้องกลุ้มใจเรื่องขวัญนะคะ เนตรว่าพอขวัญสบายใจเมื่อไหร่ ก็คงกลับมาเอง”
เนตรกมลปลอบผู้เป็นพ่อที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก แล้วจึงหันมากุมมือคู่หมั้นหนุ่ม เอ่ยเตือนเสียงนุ่มนวล
“เข้าไปในงานกันเถอะค่ะอิศย์ ยังมีเพื่อนๆ และญาติผู้ใหญ่ที่เรายังไม่ได้ทักทายอีกเยอะเลยค่ะ”
ไอศูรย์ละสายตาจากพุฒามายังคู่หมั้นสาว ถึงจะร้อนใจอยากรู้ว่าขวัญรักหายเข้ากลับเมฆไปอยู่ที่ไหน ซ้ำยังติดใจสายตาที่มองเขาราวกับเป็นคู่แข่งไม่หาย แต่เมื่อคนไม่อยู่แล้ว เขาจะหาคำตอบได้จากใครอีกล่ะ...
อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของพวกเขา ถึงจะอยากหรือไม่อยาก เขาก็เป็นคนตัดสินใจขอหมั้นหล่อนเอง ก็ควรเห็นแก่เนตรกมลบ้าง เขาควรแสดงบทบาทคู่หมั้นที่แสนดีต่อหน้าธารกำนัลไม่ให้หล่อนขายหน้า
ส่วนเรื่องของผู้หญิงใจเด็ดคนนั้น เขาจะไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่...
เขาจะต้องหาขวัญรักให้เจอ!