ไปก่อนนะคะคุณวิ” เธอหันไปบอกหญิงสาวด้านหลัง แต่วิธาดายังนั่งเฉย หันมองนอกรถอย่างไม่สนใจ
สุนิสาค่อยๆ เปิดประตูรถออกไป ส่วนธัญญ์กระชากรถออกโดยเร็ว ก่อนจะถึงที่หมายในอีกไม่กี่นาที
“ทำไมไม่พูดกับสุนิสา เค้าอุตส่าห์พูดด้วยดีๆ”
“แล้วทำไมฉันต้องพูดด้วยเล่า ฉันอยากพูดกับใครก็พูด ไม่อยากก็ไม่พูด ฉันพอใจจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องให้ใครมาบังคับ”
“อ้อเหรอ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอรสนิยมแปลกๆ ชอบข้างทาง ทำเวลามากเลยนะ แต่ตอนนี้ก็เลยเวลางานมาแล้ว ยังไงเธอต้องถูกหักเงินเดือน แต่อย่างว่า คงได้จากยามสามคนนั้นมาบ้าง คนละเท่าไหร่ล่ะ คนละร้อยหรือสองร้อย”
“เพียะ!” วิธาดาฟาดฝ่ามือบนใบหน้าคม เธอพยุงร่างที่บอบช้ำเดินหนี เจ็บปวดที่โดนเขาดูถูกซ้ำซาก
“เดี๋ยว” ธัญญ์กระชากร่างหญิงสาวกลับมา เขาขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นรอยฝ่ามือและรอยฟกช้ำ เมื่อครู่เขารู้สึกโกรธจนหน้ามืดจึงไม่ได้สังเกตชัดเจน แต่มองสภาพหญิงสาวแล้วคิดว่
