“ไปกันเถอะ” ธัญญ์โอบเอวบางของสุนิสาเอาไว้และดึงรั้งให้เธอเดินตามไป เขาไม่หันกลับมามองหญิงสาวอีกคนเลยสักนิด
วิธาดาค่อยๆ เดินไปอีกมุมหนึ่งของงาน โชคดีที่เธอแอบเอาของขวัญไปวางไว้ก่อนหน้า ยังไงก็ซื้อให้เขาแล้วและอยากให้เขาด้วย เขาจะใช้ไม่ใช้เธอไม่มีสิทธิ์ไปบังคับ หรือเขาจะทิ้งถังขยะก็คงไม่มีสิทธิ์ไปโวยวายอันใด
เขาคงไม่ทิ้งเพราะคิดว่าไม่ใช่ของเธอ แต่ก็ชั่งเถอะ วิธาดารู้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก มันเต้นช้าลงและปวดหนึบเหมือนเข็มร้อยเล่มพันเล่มทิ่มตำลงมาเป็นแผลเหวอะหวะไปหมด
เธอรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
เธอคิดว่าควรไปจากที่นี่เสียที ไม่สิ! เธอควรไปจากที่นี่นานแล้วต่างหาก
“ยัยวิ” เสียงแหลมที่เรียกอยู่ด้านหลังทำให้เธอคิดว่าตัวเองหูฝาดไป วิธาดาค่อยๆ หันไปมอง ก่อนจะผวาเข้ากอดเพื่อนรักแนบอก
“เชอร์รี่แกมาได้ยังไงนี่ คิดถึงแกจังเลย”
“ฉันเป็นห่วงหล่อนไง เลยทนไม่ไหว ลางา
