เขาค่อยๆ ย่องเข้าไปหาด้วยฝีเท้าเงียบกริบ กลัวภรรยาจะตื่นขึ้นมา แม้จะทำเย็นชา ปากเสียกับเธอแค่ไหน แต่เขารู้สึกผิด เพราะเธอกำลังตั้งครรภ์ แต่เไม่เห็นว่าเธอเศร้ามากมาย เขาโล่งใจไปบ้าง วิธาดามีภูมิคุ้มกันดีมากเขานับถือเรื่องนี้
แต่จริงๆ เขาไม่รู้ว่าเธอแอบเอาสำลีอุดหูเวลาเขาแสร้งบ่น เพื่อปิดกั้นถ้อยคำที่ไม่อยากฟัง
ชายหนุ่มคุกเข่าลงข้างๆ กับร่างภรรยาที่นอนหลับสบาย เขาค่อยๆ วางมือบนหน้าท้องนูนลูบเบาๆ
“อือ...” ธัญญ์สะดุ้งรีบนอนแนบกับพื้นดินเบื้องล่างเมื่อเห็นภรรยาละเมอ เขากลัวว่าเธอจะรู้ มันเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง ชายหนุ่มค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้นดู มองว่าเธอตื่นหรือไม่ แต่หญิงสาวยังนอนหลับสบาย
ธัญญ์นั่งมองภรรยาอยู่แบบนั้น เขากำลังคิดย้อนไปถึงเรื่องราวมากมายในอดีตจนถึงทุกวันนี้...
“นี่ขยับไปหน่อยสิ ฉันอึดอัด”
สุนิสาดิ้นหนีอ้อมแขนที่กอดรัดเธอไม่ยอมคลาย
“นอนกอดแบบนี้อุ่นดี อึดอัดอะไรกันหือ...”
ณ
