“ห้องของฉัน ฉันจะเข้ามานอนเมื่อไหร่ก็ได้ ใครจะให้เธอนอนสบายอยู่คนเดียวล่ะ” เขาปากแข็งตอบยียวน นั่นคือเหตุผลของเขา วิธาดาชักฉุน พักนี้เธออารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกัน
“เหรอ... อย่ามากอดแรงๆ แบบนี้ ฉันหายใจไม่ออก รังเกียจฉันไม่ใช่เหรอ” เธอผลักไสเขาอย่างโกรธเคือง
“นึกว่าอยากกอดหรือไง ขยับไปหน่อยสิ เห็นไหมว่าเธอเองนั่นแหละที่กอดฉันแบบนี้”
“นายเล่นโผล่มา ฉันคิดว่าเป็นหมอนข้างน่ะสิ กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าหมอนอะไรแข็งจะตาย” เธอผลักเขาออกห่าง
“หึ! นึกว่าพอสัมผัสลูบคลำ พอเป็นผู้ชายแล้วไม่เว้น”
“คนเฮงซวย” หญิงสาวพลิกกายนอนหันหลังให้เขา คราวนี้ธัญญ์ค้างกลางอากาศ ใจแข็งขยับไปนอนอีกด้าน เขานอนไม่หลับเอาเสียเลย เหลือบมองแผ่นหลังบอบบางของภรรยาเป็นระยะๆ
เมื่อผ่านไปได้สักพัก เขาค่อยๆ ชะโงกหน้าไปดู เธอหลับปุ๋ยไปแล้ว ปล่อยให้เขานอนคิดมากอยู่คนเดียว มันน่านัก ไม่เห็นเธอจะทุกข์ร้อนอะไรเลยจริงๆ
ธัญญ์ก้มลงห
