“อย่าดื้อน่า ไม่กลัวเป็นรอยแผลเป็นหรือไง” เขาพูดเสียงดุ เธอจึงจำต้องยอมเขา
“เป็นห่วงฉันเหรอ” คำถามของเธอทำให้ธัญญ์นิ่งอึ้ง
“ไม่ใช่เสียหน่อย ฉันกลัวไม่มีพนักงานทำความสะอาดต่างหาก” เขาบอกเสียงขรึม วิธาดานึกน้อยใจนัก อยากจะลุกหนี แต่เพราะสัมผัสอ่อนโยนทำให้เธอลอบมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเผลอไผล
“อุ๊ย!”
“แสบเหรอ” เขาเงยหน้ามอง สบตากับเธอ ทั้งสองนิ่งงันไปชั่วขณะ
“ก็แสบนิดหน่อย” เธอหลบตาเขา ธัญญ์ค่อยๆ เช็ดน้ำยาล้างแผลและใส่ยาให้เธอ เขาหลุบตามองหน้าอกที่เป็นรอยเขียวช้ำ รวมถึงซอกคอที่มีสภาพไม่ต่างกัน
“เจ็บไหม” เขาวางมือเบาๆ เธอสะดุ้งมองเขาอย่างตื่นๆ
“ไม่ ฉันง่วงแล้ว” เธอส่ายหน้าจะลุกหนี
“วิ” เขาเรียกเสียงทุ้ม มองสบตากับเธอ ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงจุมพิตกลีบปากหวานล้ำที่เผยอน้อยๆ
หญิงสาวเผลอโต้ตอบจูบดูดดื่มของเขา ใบหน้าคมคายถอดถอนออกอย่างเสียดาย
เขาตวัดอุ้มร่างอรชรขึ้นสู่อ้อมแขน เธอสวมกอดเขาหลวมๆ
