“อ้อค่ะ ได้ค่ะ ได้ๆ” บัวผันยิ้มรับในความมีน้ำใจของสาวหน้าสวยที่อุตส่าห์ซื้อข้าวของมามากมาย
“มีอะไร” ลับหลังบัวผันไปแล้ว วิธาดาก็หันมาถาม
“มีสิ วันนี้ฉันจะทำให้นางบำเรออย่างแกกระเด็นออกไปนอกบ้านให้จงได้”
“เธอพูดอะไรน่ะ” วิธาดาถามอย่างไม่เข้าใจ
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกอ่อยพี่ธัญญ์ขนาดไหน” บัวบุษบากวาดสายตามองเรือนร่างของวิธาดา เธอเห็นสายตาธัญญ์ที่มองวิธาดาก็ร้อนรุ่มในหัวใจ มันมีความห่วงใยและหลายอย่างซุกซ่อนอยู่ เหมือนเวลาที่ณเดชมองสุนิสา เธอไม่มีความสุข คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข
“เหรอ? ขนาดฉันไม่อ่อย ธัญญ์เขายังตบะแตก แต่เธอสิ ทั้งอ่อยทั้งยั่ว ฉันก็ไม่เห็นเขาจะสน”
“แก! นังวิธาดา” บัวบุษบาตบอีกฝ่ายอย่างโมโห
“เพียะ!!!”
“ถ้าคิดว่าจะตบกันฝ่ายเดียว ขอบอกว่าไม่มีทาง” วิธาดาตบกลับ ก่อนจะหันไปคว้าน้ำแกงร้อนๆ ที่เพิ่งยกจากเตามาถือไว้
“แกจะทำอะไรนี่ อย่านะ กรี๊ดด ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้ว
