เธอหวีดร้องเสียงหลงเมื่อผวากอดร่างสูงแน่น สะโพกสอบทำงานต่อเนื่องหลังจากถูกบีบรัดรุนแรงด้วยความต้องการที่ยังไม่สิ้นสุด
“กลับบ้านกันนะ” เขายังไม่ละความพยายาม
วิธาดาส่ายหน้าไปมา มองเขาตาเยิ้ม ธัญญ์เริ่มขยับสะโพกรัวเร็วขึ้นกว่าเดิม เหมือนลงทัณฑ์คนดื้อ หรืออีกนัยเพื่อเร่งปลดปล่อยความต้องการที่มากล้นให้หลุดพ้นโดยเร็ว
“ดื้อนัก...” ธัญญ์คำรามลั่นก่อนจะซบที่ซอกคอหอมกรุ่นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงและหมดใจ เมื่อเขาทำไม่สำเร็จ
เขาง้อให้เธอกลับไม่ได้ จะขอความช่วยเหลือจากใคร ก็ไม่มีใครช่วย มีแต่คนบอกให้เขาจัดการเอง วิธาดาเป็นคนดื้อมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าเธอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ เธอจะไม่ยินยอม หรือถ้าเธอจะยอมก็เมื่อเธอสมัครใจเท่านั้น
ธัญญ์ไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไง ถึงจะทำให้เธอยอมกลับไป คงต้องใช้แผนที่เขาคิดได้เมื่อครู่เสียแล้ว
วิธาดาตื่นขึ้นมาด้วยความเพลีย เพราะเมื่อคืนธัญญ์แทบไม่ปล่อยเธอห่างกายเลยแม้แต่น้อย
