พ่อผู้ใหญ่ 4
1049 คำ
“ครั้งแรกฉันจะช่วยแกตกลงราคาก่อน ถ้ากลับไปเอากันที่ห้องก็ไม่ต้องบวกเพิ่ม แต่ถ้าไปเอากันที่โรงแรม ลูกค้าต้องจ่ายค่าโรงแรมเอง ห้ามหักค่าตัว”
“อือ…” เพราะเธอจะกลับบ้านไปโดยไม่มีเงินติดมือไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไร พรุ่งนี้เธอต้องมีเงินพาพ่อไปหาหมอ
สองสาวจอดรถไม่นานก็มีรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่มาจอดเทียบ แล้วคนขับก็ลดกระจกด้านที่อยู่คนละฝั่งกับคนขับลง พรรีบวิ่งเข้าไปพูดคุยตกลงราคา เธอนำเสนอแมงปอ ฝ่ายนั้นดูเหมือนจะสนใจ พรจึงกวักมือเรียกแมงปอเข้าไปยืนใกล้ ๆ ให้ลูกค้าดูตัว เมื่อลูกค้ารายแรกตกลงเลือกแมงปอ พรก็เปิดประตูรถเก๋งแล้วรุนหลังแมงปอให้ขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนจะปิดประตูให้
พรเดินถอยหลังห่างออกมา มองดูรถเก๋งที่เคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ แล้วถอนหายใจ แต่ทันใดนั้น เด็กสาวก็ต้องกรีดร้องตกใจ เมื่อมีรถกระบะคันใหญ่ปาดมาตัดหน้ารถเก๋ง แล้วจอดนิ่งไม่ขยับไปไหน
พรเห็นคนขับตัวสูงใหญ่ลงมาจากรถ แล้วเดินไปกระชากประตูรถด้านที่แมงปอนั่งอยู่ออก เขาดึงเพื่อนของเธอลงมาจากรถ แล้วชี้หน้าลูกค้าคนนั้น
“ถ้าไม่อยากติดคุก มึงอย่ามีปัญหากับกู”
พรมัวแต่ยืนนิ่งตกใจ มองเพื่อนสาวถูกคนตัวใหญ่ลากไปขึ้นรถกระบะ แล้วเขาก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความเป็นเด็กสาวและทำงานเสี่ยงกฎหมายบ้านเมือง พรจึงไม่กล้าตามไป เพราะกลัวว่าจะติดร่างแหไปด้วย
“คิดยังไงถึงมาทำงานแบบนี้ ประสาทหรือเปล่า” เสียงตวาดลั่นรถทำให้คนที่เพิ่งเกือบจะได้ทำงานใช้กายแลกเงินเม้มปากแน่น
“ปออยากได้เงิน” แมงปอตอบโดยไม่หันไปมองหน้าคนถาม
“มีงานอีกตั้งหลายอย่างให้ทำ ทำไมถึงเลือกงานขายตัว”
“มันได้เงินเร็ว”
“ความคิดตื้น ๆ”
แมงปอเม้มปากแน่น เธอไม่เถียงเขาหรอกว่านี่เป็นความคิดตื้น ๆ แต่เธออยากได้เงินเร็วที่สุด และมากที่สุดเท่าที่จะหาได้ในคืนนี้ กายแลกเงินเป็นงานที่ตอบโจทย์เธอที่สุดแล้ว
“เดี๋ยวพอเข้าหมู่บ้านแล้วบอกทางด้วย ฉันจะไปส่งบ้าน”
“ปอไม่กลับ พ่อผู้ใหญ่ไปส่งปอที่เดิมด้วย ปอจะไปทำงาน”
ผู้ใหญ่คามถอนหายใจแรง “กลับบ้าน”
“ไม่กลับ” แมงปอเสียงแข็ง
“เคยทำเหรอ เคยขายตัวเหรอ”
แมงปอกลืนน้ำลายลงคอก่อนตอบเสียงดังชัดเจน
“เคยสิ ปอเคยขายตัวมาตั้งแต่สมัยเรียนม. 3 แล้ว พอจบ ม.3 พ่อไม่มีเงินส่งเรียนต่อ ปอเลยอยู่บ้านเฉย ๆ บางวันก็เข้ามาทำงานแบบนี้ในอำเภอนี่แหละ” แมงปออยากให้เขาเลิกวุ่นวายกับเธอ เธอจึงโกหกเขา
“แล้วทำไมถึงกลัวไอ้สองตัวเมื่อกลางวันนี้นัก”
“ก็...ถูกข่มขืน มันไม่เหมือนสมัครใจเสียตัวนี่ ไม่ได้เงินด้วย”
“อ้อ…” ผู้ใหญ่คามอือออพยักหน้า
“พาปอไปส่งที่เดิมด้วย” แมงปอบอกเขาอีกครั้ง
“กลับบ้าน”
“ไม่กลับ ! ปอจะไปหาเงิน”
“เธอยังเด็ก อย่าทำอะไรแบบนี้เลย เธอควรเรียนต่อ เพื่ออนาคตที่ดี”
“ไม่มีอนาคตดี ๆ สำหรับคนจนหรอก ผู้ใหญ่ไม่เคยจน จะไปเข้าใจอะไร”
ผู้ใหญ่คามถอนหายใจแรงอีกครั้ง เขารู้สึกปวดหัวตุ้บ ๆ ไม่แน่ใจว่าปวดแผลที่ถูกเด็กสาวทุบหัว หรือปวดเพราะเธอหัวดื้อจะทำงานอย่างว่าให้ได้ ที่จริงเขาควรจะขับรถถึงบ้าน และอาบน้ำนอนพักผ่อนอย่างสบายใจบนเตียงนุ่มได้แล้ว แต่ที่เขาต้องขับรถกลับเข้ามาในอำเภออีกครั้งเพราะนึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา เขาขับรถวนอยู่หลายรอบจนค่ำมืดกระทั่งมาเจอเธอในชุดรัดติ้วขึ้นรถเก๋งไป เขารู้เลยว่าเธอคิดจะทำอะไร และเขาจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น เธอยังเด็ก เธอควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ผู้ใหญ่คามไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าจะตามหาเธอเพื่ออะไร ญาติก็ไม่ใช่ ลูกบ้านก็ไม่ใช่ สงสัยเป็นเพราะคุณธรรมในจิตใจส่วนลึกของเขามั้ง ที่ทำให้เขาลงทุนตามหาเธอเพื่อพากลับบ้าน
“กลับบ้านก่อน ไปคิดดี ๆ ว่าสิ่งที่เธอคิดจะทำมันถูกต้องแล้วเหรอ”
“ถูกต้องที่สุด ปอคิดดีแล้ว” แมงปอตอบโดยไม่เสียเวลาคิด
“ดื้อ !” ผู้ใหญ่คามว่าเสียงดุ เขายังคงขับรถต่อไปเรื่อย ๆ ตอนนี้เขาขับรถออกมาจากตัวอำเภอแล้ว และกำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้าน
“ผู้ใหญ่คาม จอดรถนะ !” เมื่อเห็นว่าเขาขับรถออกมาไกลจากตัวอำเภอมากแล้ว แมงปอจึงหันไปสั่งเสียงดัง
แต่คำสั่งของเด็กสาวไม่มีผลใด ๆ ต่อผู้ใหญ่คาม เขายังคงขับรถต่อไปเรื่อย ๆ พอขับรถออกจากเมืองแล้วรอบข้างก็มืดมิดเพราะไม่มีไฟส่องสว่างข้างทาง และสองข้างทางก็มีแต่ป่ากับภูเขา และเมื่อเขายังคงขับรถต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนใจเธอ ไม่หยุดรถเพื่อจอดให้เธอลง แมงปอก็เริ่มโมโห เขาเป็นคนรวย เขามีทุกอย่าง เขาเพียบพร้อมทุกสิ่ง เขาจะมาเข้าใจคนอย่างเธอได้อย่างไร คนเราเวลามันจนตรอกมันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละเพื่อเอาตัวรอด
“ปอบอกให้จอดรถ !” แมงปอตะคอกด้วยความโมโห และเมื่อเขายังทำหูทวนลม เด็กสาวก็โกรธจัด เธอปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วกระโจนเข้าหาหวังจะทำร้ายเขาอย่างขาดสติ
“เฮ้ย !” ผู้ใหญ่คามที่ไม่ทันตั้งตัวว่ายัยเด็กบ้านมโตจะทำเรื่องสิ้นคิดบังคับรถไว้ไม่อยู่ รถกระบะคันใหญ่จึงเสียหลักพุ่งลงข้างทาง โชคดีที่แถวนี้เป็นทุ่งนา และรถของเขาเป็นกระบะยกสูงล้อใหญ่ รถจึงแล่นไปบนผืนนาแห้งแล้งได้ และไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ
- ผู้เขียน
