บรรยากาศในครัวยังคงเงียบ… จนเสียงแก้วน้ำกระทบกันเบา ๆ ยังได้ยินชัด
นะโมนั่งนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน
ใบหน้ายังมีรอยยิ้มแต้มอยู่บาง ๆ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่ยากจะอธิบาย
ความเย็นชา…หรืออาจจะเป็นความดื้อรั้นที่อันตรายกว่านั้น
“สรุปนะโมขอติดรถพี่ไทเกอร์ขึ้นกรุงเทพด้วยนะคะ”
เสียงเธอหวาน…แต่คำพูดกลับแข็ง
“นะโมไม่อยากอยู่ที่นี่กับแม่แล้ว เบื่อ!”
เธอหันไปมองแม่ของแบมด้วยแววตาไม่พอใจ ก่อนจะเบ้ปากเล็กน้อย
“อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรดี พัง ๆ ทั้งนั้น นะโมอยากไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพบ้าง… เหมือนพี่แบมแบมนั่นแหละ”
เธอย้ำชื่อ “แบมแบม” อย่างตั้งใจ ราวกับกำลังท้าทายอยู่กลาย ๆ
แม่ของแบมเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แววตาเริ่มสั่นไหว
“นะโม… หนูจะไปทำไม หนูยังเด็ก ยังเรียนไม่จบ แล้วพ่อหนูก็ไม่เคยสนใจ—”
“พอเถอะ!”
นะโมตะโกนขึ้นเสียงดัง “แม่” สะดุ้งเล็กน้อย
“จะอยู่ทำไมล่ะ! อยู่ก็โดนดูถูก โด
