ตอนนี้ไทเกอร์กำลังจูงมือฉันแน่น
มือของเขาใหญ่ อุ่น และมั่นคงมากพอที่จะพยุงฉันที่ยังตัวสั่นอยู่ให้เดินตรงไปข้างหน้าได้อย่างไม่ล้ม
เรากำลังเดินลงบันไดจากชั้นสี่ของหอพักเก่า ๆ ที่เสียงฝีเท้ากระทบกับไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดไปตลอดทาง
“เจ็บเท้าหรือเปล่า เดินช้าลงได้นะ”
เสียงเขาถามอย่างเบา ๆ พลางเหลือบตามามองฉัน
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ ถึงร่างกายยังคงสั่นจากเหตุการณ์เมื่อกี้ แต่ตอนนี้…ฉันไม่กลัวเท่าเมื่อก่อนแล้ว
ไม่ใช่เพราะฉันเข้มแข็ง
แต่เพราะคนข้าง ๆ ไม่ได้ปล่อยให้ฉันสู้คนเดียวเลย
พอเรามาถึงชั้นล่างสุด เขาก็เปิดประตูเหล็กที่ขึ้นสนิมออก แล้วพาฉันตรงไปยังห้องเล็ก ๆ ใต้บันไดที่ติดป้ายว่า “เจ้าของหอพัก”
แกร๊ก…
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ก่อนที่ไทเกอร์จะเอื้อมมือไปเปิดเข้าไปเลยโดยไม่รอคำอนุญาต
หญิงวัยกลางคนที่อยู่หลังโต๊ะไม้ผุ ๆ เงยหน้าขึ้นจากทีวีเก่า ๆ ด้วยสายตางุนงง
“น้องแบมเหรอ มีไรแต่เช้
