เมื่อล่ะอุ่นกลับออกไปแล้ว ขวัญชีวาจัดการลงกลอนจนสนิทแน่น แล้วตรงเข้าห้องนอน ตั้งใจจะพักให้หายเหนื่อยเสียหน่อย อย่างน้อยได้พักใจสักครู่ก็ยังดี
ก๊อก ๆ แต่ไม่ทันที่เธอจะล้มตัวลงนอน เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน ด้วยคิดว่าเป็นละอุ่นที่อาจย้อนกลับมา จึงรีบออกมาเปิดประตู ทว่า...
“คุณ!!”
ขณะที่เธอกำลังอึ้งเพราะเห็นหน้าเขา ชายหนุ่มไม่รอช้าก้าวเข้ามาในบ้านแล้วจัดการปิดประตูล็อคกลอนอย่างเร็ว ทำเหมือนหนีใครมาอย่างนั้นล่ะ
ขวัญชีวารู้สึกงงงันมากกว่าตื่นตระหนกตกใจกับการจู่โจมของเขา “คุณมาทำไมคะ!”
ภูเมฆมองหน้าเธอ ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว สีหน้านั้นบอกว่าจะขย้ำเธอไม่ให้เหลือชิ้นดี
“มารยานักนะ!”
คิ้วสวยขมวดมุ่น “อะไรของคุณอีก?”
“คิดจะยั่วผู้ชายทั้งเหมืองเลยรึไง!!” เขาตวาดลั่น จนเธอตกใจสะดุ้ง ถอยหลังกรูดด้วยความหวั่น
“ออกไปนะคะ ฉันจะพักผ่อน”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน อย่าลืมสิว่าฉันเป็นใคร! และจงอย่
