กานต์สินีเดินกระฟัดกระเฟียดมาหาพี่ชายที่นั่งดื่มอยู่ตรงระเบียง กระแทกก้นนั่งลงแล้วแย่งแก้วไวน์จากมือพี่ชายมาดื่มเสียเอง
“โดนไล่อีกแล้วสินะ เมื่อไหร่ฉันจะได้นายภูเมฆเป็นน้องเขยซะทีล่ะ”
กานต์สินีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “นีน่าอดคิดไม่ได้จริงๆว่าอยู่ ๆ ทำไมคุณภูถึงดีกับนีน่านักหนา ทำท่าทางหวานใส่ทั้งที่ไม่มีใจให้นีน่าเลย”
“บางทีเขาอาจจะเห็นความน่ารักของนีน่าเข้าแล้วก็ได้ น้องสาวของพี่ออกจะสวย”
“ไม่จริงค่ะ นีน่าไม่เชื่อ นีน่าแอบสงสัยว่าคุณภูอาจจะมีใจให้คนอื่น สายตาของเขาเอาแต่มองหาผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา”
“ผู้หญิงคนนั้น ใครเหรอ?”
“ก็ยัยเสมียนหน้าห้องเขาไงคะ!”
กีรติถึงกับอึ้ง “จริงเหรอ?”
“ค่ะ นีน่าสังเกตมาหลายครั้งแล้ว เขาจะไม่พอใจทุกครั้งที่มีผู้ชายเข้าใกล้ยัยนั่น”
“แกคิดมากไปรึเปล่า บางทีเขาอาจจะแค่มองคนสวย ต้องยอมรับว่ายัยนั่นสวยไม่เบา”
กานต์สินีแบะปากดูถูก “ไม่รู้ล่ะ นีน่าไม่โอเค พี่โก
