ฐากูรยืนมองภาพตรงหน้าเงียบๆ ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ปกติเขาเคยชินกับผู้หญิงเก่ง มั่นใจ และไม่ยอมใครอย่างรุจิษยา
แต่การที่ขึ้นมาบนดอยในครั้งนี้ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเธอซึ่งเป็นมุมที่น่ารัก อ่อนโยน และอบอุ่นใจเสียจนเขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้
“คุณรุจิครับ ผมขอร่วมกิจกรรมด้วยคนสิ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มกับแววตาซุนซนขี้เล่น รุจิษยาเงยหน้าขึ้นมองฐากูรเล็กน้อยก่อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“คุณกับพนักงานไม่ได้เตรียมกิจกรรมมาเล่นกับเด็กๆ หรือไง”
ฐากูรยักไหล่พลางส่ายหน้า
“ผมแค่นำของใช้จำเป็นมาให้เฉยๆ คิดว่าจะกลับเข้าตัวเมืองเลย แต่ฝนดันตกลงมาทุกวัน เรียกว่าติดอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรทำ เห็นคุณเล่นกับเด็กๆ น่าสนุกดี เลยอยากร่วมด้วย”
ยังไม่ทันที่รุจิษยาจะตอบ เด็กน้อยคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตื่นเต้น
“พี่รุจิคนสวยครับ ให้พี่ชายคนนี้เล่นด้วยครับ พี่ชายคนนี้ทำเครื่องบินไม้เก่ง!”
